محمد ستاری فر همه رازهای سند چشم انداز را در سینه اش دارد. رئیس سازمان برنامه در سال های ۱۳۸۰ تا ۱۳۸۳ مبدع و طراح سند چشم انداز است. او بود که به این فکر رسید که ایران برای پیشرفت به انتظام در حکمرانی نیاز دارد، او بود که به این فکر رسید که ایران برای حرکت پیش رویش به نقشه راه نیاز دارد، او بود که به این فکر رسید که نفت باید خرج توسعه شود، نه خرج یومیه دولت. همه این آرزوها برای ایرانی بهتر در سند چشم انداز آمد. در این گفت و گو می توانید ببینید که رسیدن به این سند چه راه درازی بود و چه دشواری هایی طی شد. هم در این گفت و گو خواهید دریافت که چطور این سند که با عبور از همه مجاری قانونی کشور تصویب شده بود، در یک جدال و رو کم کنی سیاسی، درست پس از تولدش به محاق رفت. و آنچه به محاق رفت فقط یک سند توسعه‌ای نبود، آرزوهای محمد ستاری فر و آرزوهای ایرانیانی بود که بودند و آمدند و می آیند. متن پیش رو در برگیرنده رازهای این سند است، راز تولدش و راز مرگش و این رازها از زبان کسی است که این چشم انداز را پرورد و خود مرگ آن را هم به نظاره نشست و آن، خود نظاره کردن پایان توسعه ایران هم بود. در متن پیش رو یک کلمه کمتر آمده است، اما همه گفت و گو حول همین یک کلمه می گردد. از لابلای صحبت‌های محمد ستاری فر، جز همین یک کلمه چیز دیگری نیست و هرچه او کرد و نشد که بشود، برای همین یک کلمه بود: ایران.