چرا کریم باقری گزینه سرمربیگری نباشد؟

 کریم باقری را همه دوست دارند اما جدا از محبوبیت او شخصیتی مقبول در بین اهالی فوتبال است. از فوتبال کریم تصاویر رنگی زیادی به خاطر داریم که برای هر کدام می‌توان یک قاب زیبا گرفت و روی طاقچه‌سرای فوتبال ایران گذاشت. باقری بلند پرواز بود و سرزن. گلزن‌ترین هافبک دفاعی شاید آسیا که یک پایش جلوی هجده قدم خودی پای دیگر داخل باکس جریمه حریف بود.
از دوران فوتبال باقری هر چه بگوییم وصف توانمندی‌های اوست که در این مطلب نمی‌گنجد اما امروز با کریم مربی مواجهیم. مردی که در قامت بازیکن به درجه اسطورگی رسید اما هرگز دوست ندارد به عنوان یک مربی یا بهتر بگوییم سرمربی اسطوره باشد.
کریم باقری مثل علی دایی مربیگری را دوست نداشت و اتفاقاً این را به زبان هم آورده بود اما به قول خودش نفهمید چطور در این ریل قرار گرفت.
باقری در کادر فنی پرسپولیس با علی دایی کار کرد و سال‌ها کنار برانکو و یحیی گل‌محمدی هم بود. او حتی دوران کوتاه حضور کنار کالدرون و گاریدو را هم به عنوان مربی تجربه کرد و شاید اگر از هر کدام چند نکته فنی فرا گرفته باشد الان به اندازه یک سرمربی کامل در قامت فوتبال ایران دانش دارد. حالا شما این دانش را بگذارید کنار جنم و وجه اسطورگی او که پکیج را برای نشستن به عنوان سرمربی پرسپولیس تکمیل می‌کند اما خود باقری دوست ندارد سرمربی باشد و این باور به شکل ناخودآگاه در ذهن مدیران باشگاه پرسپولیس هم شکل گرفته که آقا کریم تنها برای دو بازی می‌تواند سرمربی موقت باشد.
باقری تمام ویژگی‌های سرمربیگری در پرسپولیس را دارد. او مقبول جامعه هواداری است و از سوی تمام پیشکسوتان باشگاه ستایش می‌شود. باقری را تمام بازیکنان پرسپولیس دوست دارند و مهم‌تر اینکه از او حرف شنوی دارند. باقری یک شخصیت کامل به عنوان مدیر رختکن به حساب می‌آید و کاراکتر او آنقدر در این فوتبال برجسته شده که بازیکنان و پیشکسوتان چشم بسته او را می‌پذیرند و اصلاً لازم نیست به این فکر کنند که باقری شاید تجربه لازم برای نشستن روی صندلی نخست نیمکت پرسپولیس را نداشته باشد.
باقری تمام دوران مربیگری‌اش را در پرسپولیس گذرانده و البته مدتی هم کنار اسکوچیچ در تیم ملی فعالیت کرده است تا راه و رسم کار کردن با ستاره‌ها و بازیکنان نامدار را بلد باشد و اصلاً این محدودیت حضور در پرسپولیس یک ویژگی مثبت برایش به حساب می‌آید. آقا کریم حتماً و قطعاً به اندازه بسیاری از مربیانی که در لیگ برتر فوتبال ایران کار کرده و تجربه اندوخته‌اند از دانش و علم فوتبال برخوردار است و قطعاً می‌تواند سرمربی پرسپولیس حداقل تا پایان فصل باشد. در واقع شاید همان اعتمادی که باشگاه پرسپولیس یک سال قبل به اوسمار کرده بود را امسال می‌تواند درباره کریم باقری که اتفاقاً شخصیتی بسیار شناخته شده‌تر و مشرف به فوتبال ایران است داشته باشد و از تبعات یک ریسک خطرناک درباره انتخاب سرمربی خارجی و غریبه با پرسپولیس و فوتبال ایران حذر کند اما خود آقا کریم اهل سرمربیگری نیست.
همین چند روز پیش مصاحبه‌ای از باقری در آستانه شب یلدا منتشر شد که گفت: «چند سال پیش که با من مصاحبه کردند، گفتم علاقه‌ای به مربیگری ندارم، اما شرایط طوری شد که در دوره سرمربیگری علی دایی از من خواستند کنارشان باشم. من تازه فوتبال را تمام کرده بودم و آمدیم کنار ایشان و از آن زمان کلاس‌های مربیگری را رفتم. می‌خواستیم نباشیم و حالا فعلاً هستیم.»
همین «فعلاً هستیم» به منزله یک فرار ترسناک اسطوره پرسپولیس از جایگاهی است که اگر بگوییم حق اوست بیراه نگفته‌ایم. پرسپولیس بازیکن بزرگ زیاد داشته اما بزرگانی که در قواره مربی سری بین سرها درآورده باشند و به عنوان سرمربی قابلیت نشستن روی نیمکت محبوب‌ترین صندلی عمرشان را داشته باشند شاید به تعداد انگشتان یک دست نرسند.
باشگاه پرسپولیس دنبال سرمربی خارجی می‌گردد و البته دایره اسامی بسیار محدود و آشناست چرا که مدیران باشگاه در زمستان و فرصت محدود تا شروع نیم فصل دوم نمی‌خواهند دامنه ریسک پذیری‌شان را بالا ببرند اما همین حالا چنانچه یک نظرسنجی بین هواداران و پیشکسوتان پرسپولیس شروع شود که غیر از یحیی گل‌محمدی کدام گزینه داخلی دیگر می‌تواند نقش سرمربی را در این تیم پرسپولیس ایفا کند حتماً کریم باقری یکی از دو سه نفر است که به ذهن می‌آید.
کریم باقری می‌تواند یک سال بعد از قبول سرمربیگری توسط اوسمار، ورژن ایرانی – پرسپولیسی همان مربی برزیلی برای سرخ‌ها باشد و ضمن ایجاد فضای ارام در جامعه هواداری و پیشکسوتان ریسک باشگاه را برای این انتخاب خطیر به حداقل برساند اما شرط مهم خواست خود باقری است که شاید اگر مدیران باشگاه از او بخواهند و توجیهش کنند که با ابقا در قالب مربی و دستیار به اندازه دوران فوتبالش نمی‌تواند جاه طلبی کند و درجا خواهد زد، شاید آقا کریم بالاخره در این مسیر که حق اوست قرار بگیرد.
انتهای پیام/