نایب قهرمانی نگران‌کننده کشتی‌گیران نوجوان در یونان
سردرگم و بی برنامه
مسابقات کشتی آزاد و فرنگی نوجوانان جهان در یونان با قهرمانی تیم ایران در فرنگی و نایب قهرمانی در کشتی آزاد و قهرمانی درخشان امریکا در این بخش به پایان رسید. این مسابقات در حالی به پایان رسید که تیم ملی کشتی آزاد در پنج وزن به فینال رسید اما هر پنج مسابقه را واگذار کرد و فرنگی‌کاران هم فقط با یک مدال طلا برگشتند تا فقط یک مدال طلا در 20 وزن به نام ایران ثبت شود. نتیجه‌ای بدون شک نگران‌کننده اما مهم‌تر از این، شکست‌های پیاپی مقابل امریکایی‌ها و ژاپنی‌ها بود که نشان می‌دهد هیچ برنامه‌ریزی برای مقابله با آن وجود ندارد.
نتیجه کار شاگردان عباس حاج‌کناری در این دوره از مسابقات پنج مدال نقره و دو مدال برنز بود تا در نهایت با 150 امتیاز و فقط چهار امتیاز کمتر از امریکا در رده دوم رده‌بندی تیمی قرار بگیرند. اگرچه در رده سنی زیر 17 سال خیلی قهرمانی نباید مهم باشد اما این نایب قهرمانی باعث شد تا کسب یک افتخار تاریخی از کشتی ایران گرفته شود. کشتی ایران امسال در شرایطی بود که می‌توانست در تمامی رده‌های سنی و در هر دو بخش آزاد و فرنگی به عنوان قهرمانی جهان برسد؛ اتفاقی که تا قبل از این سابقه نداشت اما این نایب قهرمانی این رؤیای بزرگ و دست نیافتنی را از بین برد.
شکست بین‌المللی
رسیدن در پنح وزن به فینال اتفاق بزرگی است اما کشتی‌گیران ایران در این فینال‌ها سه بار مقابل امریکا شکست خوردند و یک بار به اوکراین و یک بار هم به روسیه باختند. شکست‌های کشتی‌گیران در این مسابقات بسیار عجیب بود. به طور مثال دو بار مقابل هندی‌ها شکست خوردند که یکی از این شکست‌ها در سنگین وزن بود که بسیار کم‌سابقه است کشتی‌گیران ایران مقابل هندی‌ها در سنگین وزن شکست بخورند. باخت به ژاپنی‌ها هم در این دوره وجود داشت. بعد از واگذاری سه فینال به امریکا، دو فینال دیگر را هم به روسیه و اوکراین واگذار کردند؛ دو کشور جنگ‌زده که روس‌ها درگیر تحریم هم هستند اما با این‌حال از عهده کشتی ایران برآمدند.
خطر یانکی‌ها
کشتی‌گیران ایران علاوه بر سه فینالی که به امریکایی‌ها باختند، دو بار هم در دیدار رده‌بندی به این تیم باختند که اگر یکی از این کشتی‌ها را برنده بیرون می‌آمدند تیم قهرمان جهان می‌شد. کلاً کشتی‌گیران ایران شش بار با امریکایی‌ها در این مسابقات سرشاخ شدند که پنج بار توسط پارسا طهماسبی در وزن 45 کیلوگرم، سینا بوستانی در وزن 48 کیلوگرم، محمدرضا براری در وزن 55 کیلوگرم، مرتضی حاج ملامحمدی در وزن 65 کیلوگرم و آرشام وهابیان در وزن 71 کیلوگرم مقابل رقبای امریکایی شکست خوردند و تنها برد ایران هم توسط امیرعلی علیزاده در وزن 92 کیلوگرم و در همان دور اول مقابل هادگینس به دست آمد. کشتی‌گیران امریکا در مسابقات زیر 17 سال با ما چنین کردند و دور نیست که این کشتی‌گیران در رده سنی بزرگسالان نسل جدید کشتی این کشور را می‌سازند و باز هم مقابل نفرات ما مدعی خواهند بود.
برنامه ایران چه بود؟
شاید مهم‌ترین سؤال درباره عملکرد تیم ملی کشتی آزاد این باشد که برنامه کادرفنی این تیم و حتی بالاتر مسئولان فدراسیون کشتی برای آنالیز و برنامه‌ریزی چه بود؟ ما با کدام استراتژی مقابل رقبای خود در فینال قرار بود ظاهر شویم؟ چیزی که از کشتی‌های ایران در این مسابقات مشخص بود، بی‌برنامگی و حضور روی تشک کشتی آن‌هم از سرِ باری‌به‌هرجهت بود. نه نقاط ضعف حریف را می‌دانستند و نه نقاط قوت را و فقط رفتند روی تشک که یک مسابقه برگزار کنند و بیایند اما امریکایی‌ها چنین نیستند. آنها تقریباً با 10 مربی به این مسابقات می‌آیند و هر کشتی را بلافاصله یک عده از مربیان آنالیز می‌کنند. نقاط ضعف خود را می‌بینند و نقاط قوت حریف را کامل پیدا می‌کنند و وقتی روی تشک می‌آیند، مشخص است که برنامه آنها برای امتیاز گرفتن چیست. اما تیم ایران چی؟ خیلی از این موارد دور هستند؛ نشستن و دیدن فیلم یک مسابقه یا توصیه‌ها از طریق تلفن از راه دور، نهایت برنامه و آنالیز است. در حالی‌که یک تیم قوی باید کنار سرمربی باشد و در لحظه این موارد را آنالیز کند. دوره اینکه کوچ بگوید غیرت کن، گذشته. باید برنامه داشت و هدفمند روی تشک رفت.
انتهای پیام/
نتیجه کار شاگردان عباس حاج‌کناری در این دوره از مسابقات پنج مدال نقره و دو مدال برنز بود تا در نهایت با 150 امتیاز و فقط چهار امتیاز کمتر از امریکا در رده دوم رده‌بندی تیمی قرار بگیرند. اگرچه در رده سنی زیر 17 سال خیلی قهرمانی نباید مهم باشد اما این نایب قهرمانی باعث شد تا کسب یک افتخار تاریخی از کشتی ایران گرفته شود. کشتی ایران امسال در شرایطی بود که می‌توانست در تمامی رده‌های سنی و در هر دو بخش آزاد و فرنگی به عنوان قهرمانی جهان برسد؛ اتفاقی که تا قبل از این سابقه نداشت اما این نایب قهرمانی این رؤیای بزرگ و دست نیافتنی را از بین برد.
شکست بین‌المللی
رسیدن در پنح وزن به فینال اتفاق بزرگی است اما کشتی‌گیران ایران در این فینال‌ها سه بار مقابل امریکا شکست خوردند و یک بار به اوکراین و یک بار هم به روسیه باختند. شکست‌های کشتی‌گیران در این مسابقات بسیار عجیب بود. به طور مثال دو بار مقابل هندی‌ها شکست خوردند که یکی از این شکست‌ها در سنگین وزن بود که بسیار کم‌سابقه است کشتی‌گیران ایران مقابل هندی‌ها در سنگین وزن شکست بخورند. باخت به ژاپنی‌ها هم در این دوره وجود داشت. بعد از واگذاری سه فینال به امریکا، دو فینال دیگر را هم به روسیه و اوکراین واگذار کردند؛ دو کشور جنگ‌زده که روس‌ها درگیر تحریم هم هستند اما با این‌حال از عهده کشتی ایران برآمدند.
خطر یانکی‌ها
کشتی‌گیران ایران علاوه بر سه فینالی که به امریکایی‌ها باختند، دو بار هم در دیدار رده‌بندی به این تیم باختند که اگر یکی از این کشتی‌ها را برنده بیرون می‌آمدند تیم قهرمان جهان می‌شد. کلاً کشتی‌گیران ایران شش بار با امریکایی‌ها در این مسابقات سرشاخ شدند که پنج بار توسط پارسا طهماسبی در وزن 45 کیلوگرم، سینا بوستانی در وزن 48 کیلوگرم، محمدرضا براری در وزن 55 کیلوگرم، مرتضی حاج ملامحمدی در وزن 65 کیلوگرم و آرشام وهابیان در وزن 71 کیلوگرم مقابل رقبای امریکایی شکست خوردند و تنها برد ایران هم توسط امیرعلی علیزاده در وزن 92 کیلوگرم و در همان دور اول مقابل هادگینس به دست آمد. کشتی‌گیران امریکا در مسابقات زیر 17 سال با ما چنین کردند و دور نیست که این کشتی‌گیران در رده سنی بزرگسالان نسل جدید کشتی این کشور را می‌سازند و باز هم مقابل نفرات ما مدعی خواهند بود.
برنامه ایران چه بود؟
شاید مهم‌ترین سؤال درباره عملکرد تیم ملی کشتی آزاد این باشد که برنامه کادرفنی این تیم و حتی بالاتر مسئولان فدراسیون کشتی برای آنالیز و برنامه‌ریزی چه بود؟ ما با کدام استراتژی مقابل رقبای خود در فینال قرار بود ظاهر شویم؟ چیزی که از کشتی‌های ایران در این مسابقات مشخص بود، بی‌برنامگی و حضور روی تشک کشتی آن‌هم از سرِ باری‌به‌هرجهت بود. نه نقاط ضعف حریف را می‌دانستند و نه نقاط قوت را و فقط رفتند روی تشک که یک مسابقه برگزار کنند و بیایند اما امریکایی‌ها چنین نیستند. آنها تقریباً با 10 مربی به این مسابقات می‌آیند و هر کشتی را بلافاصله یک عده از مربیان آنالیز می‌کنند. نقاط ضعف خود را می‌بینند و نقاط قوت حریف را کامل پیدا می‌کنند و وقتی روی تشک می‌آیند، مشخص است که برنامه آنها برای امتیاز گرفتن چیست. اما تیم ایران چی؟ خیلی از این موارد دور هستند؛ نشستن و دیدن فیلم یک مسابقه یا توصیه‌ها از طریق تلفن از راه دور، نهایت برنامه و آنالیز است. در حالی‌که یک تیم قوی باید کنار سرمربی باشد و در لحظه این موارد را آنالیز کند. دوره اینکه کوچ بگوید غیرت کن، گذشته. باید برنامه داشت و هدفمند روی تشک رفت.
انتهای پیام/