خودآشفتگی نیمکت به روایت ایران-تاجیکستان

فوتبال، تنها در مستطیل سبز معنا پیدا نمی‌کند؛ نیمکت هم بخشی از زمین است، بخشی که باید پیام‌آور آرامش، انسجام و اعتماد افکار عمومی باشد. در دیدار ایران و تاجیکستان، نیمکت تیم ملی اما بیش از هر جای دیگری آشفته به نظر می‌رسید. بارها دیدیم که چند مربی همزمان از روی نیمکت برخاستند و کنار خط با بازیکنان صحبت کردند. صحنه‌ای که نه‌تنها تمرکز بازیکنان را برهم زد، بلکه تصویر تیم ملی را در برابر چشمان میلیون‌ها بیننده، نامنظم و بی‌ثبات نشان داد.
وقتی یک بازیکن به کنار خط می‌آید، انتظار دارد تنها یک صدا بشنود و یک پیام روشن و یک دستور تاکتیکی مشخص به گوشش برسد. اما وقتی چندین نفر همزمان از زاویه‌های مختلف نسخه می‌پیچند، بازیکن میان چند دستور متناقض سرگردان می‌شود. این آشفتگی کوچک، در میدان بزرگ فوتبال می‌تواند به بحرانی عظیم بدل شود. حرف اصلی این است؛ تیمی که نیمکتش هماهنگ نیست، هرگز در زمین هماهنگ نخواهد بود.
این صحنه‌ها زیبنده فوتبال ایران نیست. تیم ملی باید نماد اقتدار و نظم‌محوری باشد نه تصویری از چندصدایی و بی‌سامانی. در تورنمنت‌های بزرگ، جایی که ثانیه‌ها سرنوشت‌ساز هستند، نیمکت باید قرارگاه آرامش باشد نه مرکز هیاهوو چندصدایی که اقتدار سرمربی را نیز زیر سؤال می‌برد.
بازیکنان در زمین به دنبال نگاه مطمئن سرمربی هستند؛ در پی صدایی واحد که در میان آشوب مسابقه، مسیر را نشان دهد. اگر همان نیمکت هم به صحنه‌ای شلوغ و پر از تناقض بدل شود، تیم پیش از حریفان خارجی، درگیر حریف درونی خود خواهد شد؛ بی‌نظمی خودخواسته یا خودآشفتگی!
دیدار با تاجیکستان هشداری روشن بود؛ هشداری که می‌گوید باید به نیمکت تیم ملی احترام گذاشت، باید آرامش را به آن برگرداند. زیرا نیمکتی که خودش آشفته باشد، چگونه می‌تواند برای بازیکنانش مأمن آرامش و اعتماد باشد؟

 

انتهای پیام/