سقف آرزوهای داوری این‌قدر کوتاه نبود
سال‌ها زمان برد تا فهرست داوران نخبه ایران از یک اسم بزرگ خالی شود. آنها که دوست داشتند این اسم بزرگ دیگر نباشد و در دنیای فوتبال ندرخشد، زجر فراوانی کشیدند تا سرانجام او را بیرون کنند.
فهرست داوران بین‌المللی فوتبال ایران خالی شد؛ اما نامی در حد و اندازه علیرضا فغانی دیگر یافت نشد؛ داوری که فینال المپیک را سوت بزند یا رده‌بندی جام جهانی، داوری که بزرگترین بازی‌های دنیای فوتبال را بدون دلهره به او بدهند و او هم از پس قضاوت آن بازی بربیاید.
فهرست داوران بین‌المللی ما خالی شد برای نام‌های دیگر؛ اما دیگر بازی‌های بزرگ را به داوران ما ندادند. فهرست‌مان خالی شد، اما همزمان دست‌مان هم خالی شد. دیگر در بازی‌های اسم و رسم‌دار، نام داور ایرانی دیده نمی‌شد. داوران ما بازی‌های بزرگ قاره را قضاوت نکردند و حالا دیگر به جایی رسیده‌ایم که فقط بازی‌های لیگ2 قهرمانان آسیا را به ما می‌دهند و برای مسابقات معتبر باشگاهی قاره در لیگ نخبگان به داوران ایرانی اعتماد نمی‌کنند.
آنها که می‌خواستند میدان بازی برای خودشان باشد، حالا باید به مردم پاسخ بدهند برای بلایی که بر سر داوری ایران آمد. حالا داوران ما داور درجه2 محسوب می‌شوند و این تنزل درجه، آشی است که دو سه نفر برای داوری ما پختند.
وقتی داور آمادگی بدنی ندارد، در تست ابتدای فصل رد می‌شود و متأسفانه برخلاف مقررات و قوانین، او را وارد فهرست داوران فعال لیگ برتر می‌کنند، نتیجه می‌شود قضاوت‌های پر از سؤال و دیدارهایی که می‌شود محل دعوا. داورانی که از دل چنین میادین پرغوغایی بیرون می‌آیند، قطعاً به بازی‌های بزرگ آسیا و دنیا نخواهند رسید. وقتی بستر عادلانه و منصفانه برای رشد و معرفی داوران‌مان فراهم نمی‌کنیم، وقتی به‌دنبال احقاق حق داوران شایسته کشور نیستیم، وقتی باد می‌کاریم، چه باید برداشت کنیم؟
انتهای پیام/
فهرست داوران بین‌المللی فوتبال ایران خالی شد؛ اما نامی در حد و اندازه علیرضا فغانی دیگر یافت نشد؛ داوری که فینال المپیک را سوت بزند یا رده‌بندی جام جهانی، داوری که بزرگترین بازی‌های دنیای فوتبال را بدون دلهره به او بدهند و او هم از پس قضاوت آن بازی بربیاید.
فهرست داوران بین‌المللی ما خالی شد برای نام‌های دیگر؛ اما دیگر بازی‌های بزرگ را به داوران ما ندادند. فهرست‌مان خالی شد، اما همزمان دست‌مان هم خالی شد. دیگر در بازی‌های اسم و رسم‌دار، نام داور ایرانی دیده نمی‌شد. داوران ما بازی‌های بزرگ قاره را قضاوت نکردند و حالا دیگر به جایی رسیده‌ایم که فقط بازی‌های لیگ2 قهرمانان آسیا را به ما می‌دهند و برای مسابقات معتبر باشگاهی قاره در لیگ نخبگان به داوران ایرانی اعتماد نمی‌کنند.
آنها که می‌خواستند میدان بازی برای خودشان باشد، حالا باید به مردم پاسخ بدهند برای بلایی که بر سر داوری ایران آمد. حالا داوران ما داور درجه2 محسوب می‌شوند و این تنزل درجه، آشی است که دو سه نفر برای داوری ما پختند.
وقتی داور آمادگی بدنی ندارد، در تست ابتدای فصل رد می‌شود و متأسفانه برخلاف مقررات و قوانین، او را وارد فهرست داوران فعال لیگ برتر می‌کنند، نتیجه می‌شود قضاوت‌های پر از سؤال و دیدارهایی که می‌شود محل دعوا. داورانی که از دل چنین میادین پرغوغایی بیرون می‌آیند، قطعاً به بازی‌های بزرگ آسیا و دنیا نخواهند رسید. وقتی بستر عادلانه و منصفانه برای رشد و معرفی داوران‌مان فراهم نمی‌کنیم، وقتی به‌دنبال احقاق حق داوران شایسته کشور نیستیم، وقتی باد می‌کاریم، چه باید برداشت کنیم؟
انتهای پیام/