شکست نقطه قابل پیش‌بینی سردرگمی

پرسپولیسی که می‌شناختیم تیم دیگری بود. تیمی که هم خوب فوتبال بازی می‌کرد، هم نتیجه می‌گرفت و البته قهرمان می‌شد. پرسپولیس فصل قبل قهرمان نشد و سهمیه آسیایی هم نگرفت اما انصافاً از تیم امسال تیم بهتری بود و حداقل در طول نود دقیقه چیزهایی برای ارائه کردن داشت.
پرسپولیس در لرستان می‌خواست تیم دیگری باشد. تعطیلات دو هفته‌ای قرار بود فرصتی باشد تا هاشمیان و کادرش تیم را بازسازی کنند و با بازگشت بخشی از مصدومان شرایط بهتر شود اما نشد که نشد.
شروع پرسپولیس در این بازی بد نبود و حتی با اینکه در گرفتن ریتم بازی و دیکته کردن فوتبالش بر حریف مشکل داشت اما موقعیت‌های خوبی ساخت. پرسپولیس در فاصله دقیقه 8 تا 20 چهار موقعیت گل ساخت اما به یکباره بعد از دریافت گل همه چیز عوض شد.
انگار پرسپولیس مدیریت بازی بعد از دریافت گل را بلد نبود و دقایقی طولانی زمان برد تا دوباره همان فوتبال نیم‌بندش را بازی کند.
پرسپولیس تا سوت پایان نیمه فقط یک موقعیت گل دیگر با شوت باکیچ در وقت‌های تلف شده ساخت و در شروع نیمه دوم هم اصلاً شرایط خوبی نداشت.
در واقع تیم هاشمیان از وقتی کمی بوی گل گرفت که حریف کاملاً عقب رفت وگرنه خیبر با جسارت و توان بیشتر می‌توانست، سرخ‌ها را عقب نگه دارد و همان بازی سردرگم ادامه پیدا کند. با وجود برتری در مالکیت توپ اما پرسپولیس از دقیقه 60 تا 90 که نسبتاً برتری داشت فقط سه موقعیت گل دیگر ساخت و با موقعیت چهارم به گل رسید تا مشخص شود این تیم حتی در زمان برتری در راه رسیدن به گل مشکلات اساسی دارد و تغییرات متعدد در فاز حمله جواب نمی‌دهد.
هاشمیان با شروع نیمه دوم هر دو وینگر چپ و راستش را تغییر داد و بعدتر با اضافه کردن عمری فشار بیشتری روی حریف گذاشت تا به گل برسد اما عجیب اینکه بعد از این گل دوباره همه چیز بهم ریخت. شاید تصور عامه این‌گونه بود که پرسپولیس در اوقات تلف شده به گل دوم هم خواهد رسید اما سرخ‌ها بلد نبودند فشار بیشتری روی دروازه حریف تحمیل کنند و با نخسیتن موقعیت جدی حریف، گل دوم را هم خوردند.
واقعیت این است که این شکست با در نظر گرفتن سردرگمی‌های تیم پرسپولیس و کادر فنی‌اش از ادامه فصل کاملاً قابل پیش‌بینی بود و هر چقدر که وقت‌کشی و فوتبال چرک تیم رحمتی در آن مؤثر باشد نمی‌توان از مشکلات جدی تیم هاشمیان به‌راحتی عبور کرد.
 
انتهای پیام/