میانگین سنی فاجعه‌بار در مسیر جام جهانی
تیم پیشکسوتان راهی مانیل می‌شود!
نخستین دوره جام جهانی فوتسال زنان ۲۰۲۵ قرار است از اواخر آبان‌ماه تا نیمه آذر به میزبانی فیلیپین برگزار شود؛ تورنمنتی بزرگ با حضور ۱۶ تیم که می‌تواند ویترین رشد و تحول فوتسال زنان جهان باشد اما برای تیم ملی فوتسال ایران، این رقابت‌ها بیش از آنکه بوی امید بدهد، بوی تکرار اشتباهات سال‌های گذشته را می‌دهد؛ اشتباهاتی که حالا در قالب «میانگین سنی فاجعه‌بار» ترکیب ملی‌پوشان خودش را نشان داده است.
تیم ملی ایران در گروه سوم این رقابت‌ها با برزیل، ایتالیا و پاناما همگروه است؛ گروهی که برای هر تیمی مرگبار خواهد بود چه برسد به تیمی که نیمی از بازیکنانش بالای ۳۰ سال سن دارند!
از میان ۱۴ بازیکن دعوت‌شده در اردوی اخیر، هفت نفر بالای ۳۰ سال هستند. نسیمه غلامی با ۴۰ سال سن رکورددار تجربه است و شیرین صفار با ۲۰ سال سن، تنها جوان فهرست به حساب می‌آید. میانگین سنی تیم ملی در آستانه جام جهانی به حدود ۳۱ سال رسیده است؛ آماری نگران‌کننده برای تیمی که قرار است در برابر غول‌های سرعتی و تکنیکی دنیا صف‌آرایی کند.
این در حالی است که این نسل که روزگاری نسل طلایی فوتسال ما بودند، در جام ملت‌های اخیر نتوانستند حتی راهی فینال شوند ولی این تجربه برای مربیان درس عبرت نشد. تجربه البته نعمتی است، اما وقتی به جای مزیت، به بارِ سنگین تبدیل شود، دردناک است.
فوتسال، بازی سرعت، عکس‌العمل و فشردگی است. مسابقاتی که در کمتر از دو هفته برگزار می‌شود و نیاز به بدن‌های آماده و ذهن‌های تازه دارد. در چنین شرایطی، تیم ملی ما بیشتر به تیم «پیشکسوتان» شباهت دارد تا اردوی ملی یک کشور جوان و پرجمعیت.
کادرفنی به بهانه حفظ تجربه و هماهنگی و کمبود زمان، دست به تغییر نزده اما این توجیه‌ها دیگر خریدار ندارد. در جام ملت‌های آسیا هم ایران با همین ترکیب سنگین و کند، مقابل رقبای جوان و دونده دچار افت شدید شد. اگر قرار بود فقط تجربه تعیین‌کننده باشد، امروز برزیل و اسپانیا هم با بازیکنان بازنشسته به جام جهانی می‌آمدند!
وقتی در سطح باشگاهی استعدادهای زیر ۲۵ سال یکی‌یکی خاموش می‌شوند، یعنی مسیر پشتوانه‌سازی اشتباه بوده است. بازیکنان جوان یا فرصت دیده‌شدن پیدا نمی‌کنند یا بعد از چند اردوی ناکام، از تیم ملی فاصله می‌گیرند. نتیجه، ترکیبی است که در آن نسیمه غلامی با ۴۰ سال سن هنوز ستون تیم است و فرشته کریمی و فرزانه توسلی هم در اواخر دهه چهارم زندگی همچنان در نقش ناجی ظاهر می‌شوند.
به تمام اینها وضعیت مصدومیت فرشته کریمی، بازیکن باتجربه تیم ملی فوتبال زنان ایران که در هاله‌ای از ابهام قرار دارد را هم اضافه کنید!
علی‌رغم پیگیری‌های صورت گرفته، فدراسیون فوتبال جمهوری اسلامی ایران و کادرفنی تیم ملی، تا کنون به طور رسمی در خصوص این موضوع اظهارنظری نکرده و خبر مصدومیت وی را نه تأیید کرده‌اند و نه تکذیب. این سکوت رسمی در حالی است که شنیده‌ها از آسیب‌دیدگی احتمالی این بازیکن کلیدی حکایت دارد. عدم حضور فرشته کریمی در دیدار دوستانه اخیر تیم ملی و غیبت او در آخرین تمرینات گروهی که با حضور نمایندگان رسانه‌های جمعی برگزار شد، شایعات و گمانه‌زنی‌ها پیرامون مصدومیت وی را به طور قابل توجهی افزایش داده است.
واقعیت تلخ این است که تیم ملی فوتسال زنان ایران در آستانه جام جهانی، بیشتر شبیه تیم نوستالژی‌هاست تا تیم آینده‌ساز. جوانگرایی نه تنها لازم، بلکه فوری است. باید مدرسه استعدادها را جایگزین «مدرسه پیشکسوتان» کرد؛ باید جسارت داشت، ریسک کرد و به نسل تازه میدان داد.
جام جهانی مانیل شاید برای فوتسال ایران آغاز پایانی باشد؛ پایانی برای دوران طلایی نسل قدیم و شاید آغازی برای ضرورت بازسازی از ریشه. اگر امروز جوانگرایی نکنیم، فردا باید در سوگواری حذف‌های تکراری بنویسیم. تیم ملی به آینده نیاز دارد، نه فقط خاطره.
انتهای پیام/