مادرانه‌های فوتبالی

در فوتبال زنان ایران صحنه‌هایی وجود دارد که فراتر از گل و پاس و امتیاز است؛ صحنه‌هایی که مفهوم واقعی فداکاری، عشق و قدرت را نشان می‌دهد. روز مادر فرصت خوبی است تا درباره زنانی بنویسیم که نه‌تنها در مستطیل سبز مبارزه می‌کنند، بلکه در خانه مهم‌ترین مسئولیت جهان را بر دوش دارند؛ مادری. زنانی که با خستگی تمرین و سختی مسابقه، همچنان فراموش نمی‌کنند که پیش از هر نقش دیگری، «مادر» هستند.
در طول مسابقات لیگ فوتبال و فوتسال زنان، کم نبودند مادرانی که مسابقه آنها باعث نشد اهمیت مادر بودن خود را فراموش کنند و نمونه‌اش دیدار دو تیم آذرخش تهران و همیاری آذربایجان غربی بود که صحنه‌ای کم‌نظیر و دوست‌داشتنی توسط مادران رقم خورد. یکی از بازیکنان تیم همیاری فرزند خردسالش را با خود به ورزشگاه آورده بود. کودک، روی نیمکت کنار بازیکنان نشسته بود و وقتی مادر وارد زمین مسابقه شد، فرزندش را به یکی از بازیکنان نیمکت‌نشین سپرد. همین لحظات ساده، نشان می‌دهد که فوتبال زنان برای بسیاری از بازیکنان فقط رقابت حرفه‌ای نیست؛ بخشی از زندگی واقعی آنهاست.
ناظر بازی وقتی متوجه حضور کودک روی نیمکت شد، طبق قوانین او را از محوطه خارج کردند، اما همین حضور کوتاه یک تصویر به‌یادماندنی ساخت؛ لحظه‌هایی که مادر و فرزند کنار هم فوتبال را نفس کشیدند. و شیرینی داستان زمانی کامل شد که مادر پس از پایان مسابقه، پیروزی تیمش را با همان کودکش جشن گرفت. این تصاویر شاید برای برخی عجیب باشد، اما برای مادران فوتبالیست، کاملاً عادی و بخشی از زندگی است.
مادران فوتبالیست در کنار تمرین‌های فشرده، سفرهای طولانی، مسابقات پرفشار و گاهی نبود امکانات کافی، وظیفه مادری را هم به دوش می‌کشند. خواب‌های نیمه‌شب، نگرانی‌های کودکانه، درس و مدرسه و تربیت و هزار مسئولیت دیگر… اما باز هم صبح روز بعد سرِ تمرین حاضر می‌شوند. این یعنی دویدن دوبرابر، جنگیدن دوبرابر و شاید تقدیر دوبرابر!
در همین فصل نیز، زهرا قنبری نمونه‌ای از همین حس مادری و تعلق خانوادگی را به نمایش گذاشت. قنبری بعد از فوت پدرش، برای اینکه مادرش تنها نباشد، تصمیم گرفت از تیم خاتون جدا شود و به تهران بیاید تا کنار مادرش باشد. این تصمیم فقط یک انتقال باشگاهی نبود؛ انتخابی انسانی و نمونه‌ای واقعی از عشق فرزندی و مسئولیت خانوادگی است. قنبری نشان داد که پیش از آنکه فوتبالیست باشد، دختر مادری است که حضورش را لازم دارد. او در هر فرصتی از مادرش حمایت می‌کند و بدون تردید این همراهی، ارزشش از هر گل و امتیازی بیشتر است.
این روزها که نام و تصویر برخی بازیکنان زن بیشتر دیده می‌شود، خوب است یادمان باشد پشت هر پیراهنی که در زمین می‌درخشد، یک زندگی کامل جریان دارد. مادری که تمرین می‌کند، بچه‌داری می‌کند، مسابقه می‌دهد، انگیزه می‌سازد و با همه سختی‌ها می‌جنگد. روز مادر بهانه‌ای است برای قدردانی؛ برای اینکه بگوییم مادرانِ فوتبالیست، قهرمانانی هستند که دو پیراهن بر تن دارند؛ یکی پیراهن تیم، یکی پیراهن مادری.
به همه این زنان قهرمان و مادرانی که در میدان زندگی و فوتبال می‌درخشند، باید گفت: روزتان مبارک؛ دم‌تان گرم که جهان را زیباتر می‌کنید.