ایران ورزشی، یک رسانه حرفه‌ای

شاهین رحمانی/سردبیر سابق ایران ورزشی: استقبال نسبی که از نشریه قبلی ما شده بود و نزدیکی با گروهی از روزنامه‌نگاران که به تازگی به مدیریت مؤسسه ایران آمده بودند زمینه شروع کار در روزنامه ایران ورزشی را فراهم کرد؛ روزهای آخر سال 1381.
خواستند هم در بازار موفق باشیم و هم در افکار خاص پسندیده شویم. دومی بیشتر به ما می‌آمد.
سازمان ایران به‌طور عمده با بودجه دولت روی پا می‌ایستاد و طبیعت سازمانی ایجاب می‌کرد که ملاحظات یا خواسته‌های سرمایه‌گذار تأمین شود.
شعار دولت وقت آزادی رسانه‌ها بود و انصافاً مدیریت سازمان در آن زمان حداقل سفارشات دولت را هم به تحریریه تحمیل نمی‌کرد. اگر هم بود ناچیز بود.
 اما مشکل جایی درست می‌شد که روزنامه ما قواعد سنتی و خط قرمز انتقاد از مسئولان منتسب به دولت را رعایت نمی‌کرد.
غیردولتی‌ها هم که برخی قدرتشان بیشتر از دولتی‌ها بود تاب و تحمل را از مدیریت مؤسسه مطبوعاتی ایران گرفته بودند و بالطبع فشارها به تیم ایران ورزشی می‌رسید.
مثلاً به‌دنبال بازی نکردن آرش میراسماعیلی در المپیک آتن مقابل حریف اسرائیلی، فشار و اضطراب طاقت‌فرسایی به تحریریه وارد شد.
از یک‌طرف روزنامه متهم به سهل‌انگاری نسبت به دولت، صاحب مؤسسه و سرمایه‌گذار اصلی بود و از طرف دیگر با شکایات و پرونده‌های قطور در قوه قضائیه روبه‌رو بودیم. بعضی‌ها ادعا می‌کردند خط قرمز نظام را هم رد کرده بودیم.
روزنامه مرتب در حال ور رفتن با مناسبات روز و پر از هیجان تغییرات در آینده بود. به‌طور مثال از علی پروین انتقاد می‌شد در حالی که افکار عمومی چنین انتقاداتی را تمرین نکرده بود.
یا با مطرح کردن جسورانه فریدون زندی گمنام، روزنامه عامل اصلی ورود او -به گفته رئیس وقت فدراسیون فوتبال- و بعد باز کردن قفل تیم ملی برای بازیکنان ایرانی با ملیت دوگانه شد.
خیلی از بچه‌ها در کار روزنامه‌نگاری به مراتب قوی‌تر از بنده بودند که هنوز فعال‌اند. من بیشتر کار هماهنگی را می‌کردم.
یکایک همکارانم را از این سوی دنیا و هرجا که هستند در آغوش می‌گیرم. هنوز چهره خسته بسیاری از دوستان که بیش از ساعت موظف‌شان می‌ایستادند و ما را تنها نمی‌گذاشتند در خاطرم هست. دوست داشتم روز آخر مثل پایان یک فیلم سینمایی هالیوودی، نام تک‌تک افرادی که در روزنامه ایران ورزشی کار کردند و اثری داشتند، منتشر شود.
مثل هر پروژه دیگری دوره ایران ورزشی ما فارغ از اشتباه یا کم‌تجربگی نبود.
نه قبل و نه بعد از آن دوره خواننده روزنامه نبودم ولی امیدوارم که این دوره ایران ورزشی موردپسند قرار گرفته باشد.
 با آمدن رئیس جمهور بعدی وقت مناسبی برای رفتن بود. استعفای هیأت سردبیری پذیرفته شد و کار ما در اوایل پاییز 1384 به پایان رسید.