بررسی چالش‌های موجود در ورزش دانش‌آموزی از نگاه کارشناسان
زنگ ورزش هنوز برای ما زنگ تفریح است!
زنگ ورزش، زنگ تفریح نیست! این گزاره اگرچه در سال‌های اخیر به شعاری آشنا در فضای آموزش‌وپرورش کشور بدل شده است، اما بررسی‌های میدانی نشان می‌دهد هنوز در بسیاری از مدارس، نگاه تخصصی و نظام‌مند به تربیت‌بدنی نهادینه نشده است. هرچند در مقایسه با یک دهه گذشته، وضعیت آموزش ورزش در مدارس به‌طور محسوسی بهبود یافته، اما همچنان کمبود نیروی انسانی متخصص و محدودیت زیرساخت‌های ورزشی، مانع از تحقق کامل اهداف این واحد درسی است.
سینا حسینی_ دبیر گروه ورزشی: بی‌تردید، مسئولان و کارشناسان آموزشی از اهمیت زنگ ورزش در ارتقای سلامت جسمی، روانی و اجتماعی دانش‌آموزان آگاه هستند، اما نبود پیش‌نیازهای استاندارد از جمله نیروی انسانی کارآمد، فضا و تجهیزات ورزشی مناسب موجب شده است بخش قابل توجهی از ظرفیت‌های بالقوه در این حوزه بالفعل نشود. در نتیجه، بسیاری از دانش‌آموزان به جای تجربه آموزش علمی و هدفمند در رشته‌های ورزشی مختلف، ناگزیر به انجام فعالیت‌های عمومی و غیرتخصصی می‌شوند. در این میان، تفاوت آشکاری میان مدارس دولتی و غیردولتی مشاهده می‌شود. مدارس غیردولتی به‌دلیل دریافت شهریه‌های بالاتر، توانسته‌اند خدمات ورزشی تخصصی‌تری ارائه دهند و حتی در برخی موارد، از مربیان حرفه‌ای یا باشگاهی بهره بگیرند. در مقابل، مدارس دولتی به‌دلیل محدودیت‌های مالی و ساختاری، در اجرای مؤثر این واحد درسی با چالش‌های جدی مواجه‌اند. بررسی‌های میدانی خبصصرنگار« ایران» نیز نشان می‌دهد در برخی مدارس دولتی، به ویژه در آغاز سال تحصیلی، هنوز معلم ورزش مشخص نشده و زنگ ورزش عملاً به زنگ تفریح تبدیل شده است. البته در تعدادی از مدارس، با توجه به تجارب سال‌های گذشته، علایق دانش‌آموزان در نظر گرفته شده و فعالیت‌ها تا حدی با سلایق آنان همسو شده است، اما این اقدامات بیشتر جنبه موردی و غیرسیستماتیک دارد. کارشناسان حوزه ورزش بر این باورند که توسعه ورزش مدارس نیازمند برنامه‌ای جامع، پایدار و مبتنی بر شناسایی استعدادهای ورزشی از سطوح پایه است. تجربه موفق کشورهایی مانند چین و ژاپن نشان می‌دهد که سرمایه‌گذاری هدفمند در ورزش پایه می‌تواند به کشف و پرورش نخبگان ورزشی و ارتقای جایگاه بین‌المللی کشور در آینده منجر شود. تحقق چنین الگویی در ایران نیز مستلزم همکاری نزدیک وزارت آموزش‌وپرورش، وزارت ورزش و جوانان و فدراسیون‌های ورزشی، تدوین استانداردهای آموزشی مشخص و تأمین زیرساخت‌های لازم برای اجرای کیفی زنگ ورزش در مدارس است.
تفاوت از زمین تا آسمان است
گروه ورزشی / روایت برخی دانش‌آموزان از فعالیت‌های ورزشی در مدرسه و زنگ ورزش، بیانگر این واقعیت است که همچنان در این فرآیند، نگاهی دوگانه وجود دارد. در برخی مدارس، رویکرد مدیریتی نسبت به زنگ ورزش به‌صورت ایده‌آل دنبال می‌شود، زیرا مدیر مدرسه خود به ورزش علاقه‌مند است؛ اما در برخی دیگر، چنین اهمیتی داده نمی‌شود و به زنگ ورزش نگاهی معمولی و کم‌اهمیت وجود دارد.
هانیه، دانش‌آموز مقطع ابتدایی که در یکی از مدارس دولتی غرب تهران تحصیل می‌کند، به شطرنج و والیبال علاقه دارد. او درباره کیفیت
زنگ ورزش در سال تحصیلی جدید به خبرنگار ما می‌گوید: «هنوز امسال معلم ورزش نداریم، اما سال قبل ابتدای سال تحصیلی از بچه‌ها سؤال می‌کردند به چه رشته‌ای علاقه دارید. هر دانش‌آموز رشته مورد علاقه‌اش را انتخاب می‌کرد و تا پایان سال در همان رشته فعالیت داشت.»
او در ادامه می‌گوید: «خیلی از همکلاسی‌های من به فوتبال علاقه داشتند، اما فوتبال جزو رشته‌های مورد تأیید مدرسه نبود!»
اما آدریان، که در یک مدرسه غیردولتی در مقطع ابتدایی و در مرکز شهر تهران تحصیل می‌کند، روایتی متفاوت از زنگ ورزش دارد. او به خبرنگار ما می‌گوید: «هر روز صبح ورزش صبحگاهی داریم، ما برای زنگ ورزش به سالن ورزشی مجهزی می‌رویم که آنجا مربی بر اساس علاقه‌مندی دانش‌آموزان با ما تمرین می‌کند.»
او در ادامه اضافه می‌کند: «به‌جز زنگ ورزش، کلاس ریتم و گیم هم داریم که در آن، در کنار فعالیت‌های ورزشی، مربی‌مان تمرین‌هایی برای تقویت حافظه نیز با ما انجام می‌دهد.»
هانا، دانش‌آموز پایه دوم مقطع ابتدایی که در یک مدرسه غیردولتی در مرکز تهران تحصیل می‌کند، درباره کیفیت زنگ ورزش خود می‌گوید: «به یک سالن ورزشی نزدیک مدرسه می‌رویم و آنجا تمرین بسکتبال انجام می‌دهیم، چون امکان ورزش در محیط مدرسه وجود ندارد.» او درباره اینکه آیا سایر رشته‌های ورزشی نیز برای همکلاسی‌هایش فراهم است، می‌گوید: «همه ما بسکتبال تمرین می‌کنیم و مربی فقط همین رشته را به ما آموزش می‌دهد.»
المپیاد استعدادهای برتر مدرسه‌ای به وسعت ایران
محمدرضا عابدی‌محزون
مدیرکل دفتر برنامه‌ریزی و نظارت ورزش قهرمانی
المپیاد استعدادهای برتر فرصتی کم‌نظیر برای شناسایی و ارزیابی استعدادهای ورزشی در رده‌های سنی پایه و دانش‌آموزان است. نوجوانان مستعد از نقاط مختلف کشور در شرایط برابر رقابت می‌کنند و این تجربه، نخستین گام آنان در مسیر قهرمانی ملی و بین‌المللی خواهد بود.
برگزاری منظم المپیاد استعدادهای برتر، به منزله سرمایه‌گذاری بلندمدت در پرورش قهرمانان آینده است. بسیاری از قهرمانان امروز، از مسیر همین برنامه‌ها شناسایی و هدایت شده‌اند. تداوم این روند، موجب شکل‌گیری پشتوانه‌ای غنی برای تیم‌های ملی در رشته‌های مختلف خواهد شد. در این المپیاد نه تنها استعدادهای فردی شناسایی می‌شوند، بلکه الگوهای استعدادیابی در رشته‌های مختلف نیز ارزیابی و به‌روزرسانی می‌شوند. این امر به فدراسیون‌ها و هیأت‌های استانی کمک می‌کند تا برنامه‌های هدفمندتری برای توسعه ورزش پایه طراحی کنند.
المپیاد استعدادهای برتر فقط یک رقابت ورزشی نیست؛ بلکه مدرسه‌ای بزرگ برای تربیت روحیه تلاش، مسئولیت‌پذیری، کار تیمی و رقابت سالم در نسل نوجوان است. نوجوانان در این میدان، مهارت‌های رفتاری، انضباط ورزشی و احترام به حریف را می‌آموزند؛ مهارت‌هایی که زیربنای قهرمانی و منش پهلوانی در آینده خواهند بود. از سوی دیگر، این رقابت‌ها موجب تحرک و نشاط اجتماعی در سطح استان‌ها، افزایش تعاملات ورزشی بین مناطق و ارتقای انگیزه مربیان و مدیران محلی و منطقه‌ای برای سرمایه‌گذاری در استعدادهای بومی می‌شود.
نتایج و عملکرد استان‌ها در این دوره از المپیاد، یکی از شاخص‌های اصلی ارزیابی استان‌ها، هیأت‌ها و فدراسیون‌ها خواهد بود. میزان حضور، کیفیت عملکرد و نظام استعدادیابی هر استان در این رویداد، معیار مناسبی برای سنجش اثربخشی سیاست‌های توسعه‌ای ورزش قهرمانی است. به همین دلیل، دفتر برنامه‌ریزی و نظارت ورزش قهرمانی با همکاری دفاتر ذیربط، نظام ارزیابی را در هنگام رویداد اجرا می‌کند تا نتایج المپیاد به صورت دقیق تحلیل و در سیاست‌گذاری‌های آتی لحاظ شود.
باید با طراحی اردوهای تخصصی، برنامه‌های آموزشی و حمایت‌های علمی، روانی و تجهیزاتی، مسیر رشد این نوجوانان به‌طور مستمر ادامه یابد. ارتباط مستقیم میان فدراسیون‌ها، مربیان استعدادیاب و خانواده‌ها باید تقویت شود تا استعدادها در میانه راه از دست نروند. تقویت زیرساخت‌های ورزشی در استان‌های کمتر برخوردار و ارتقای توان مربیان محلی، از ضرورت‌های اساسی استمرار این روند است. عدالت در فرصت‌های ورزشی زمانی معنا پیدا می‌کند که نوجوانان از کوچک‌ترین شهرها نیز بتوانند در کنار همتایان خود بدرخشند.
تداوم المپیاد استعدادهای برتر در حقیقت، تداوم مسیر آینده ورزش قهرمانی ایران است. هر قهرمان بزرگ، روزی نوجوانی بوده که فرصتی برای دیده شدن یافته است. امروز این المپیاد، همان فرصت بزرگ است تا نوجوانان سراسر کشور با امید، انگیزه و ایمان، رؤیای پوشیدن پیراهن تیم ملی را به واقعیت نزدیک کنند.
زنگ ورزش مورد توجه نیست
ابراهیم وادی
مسئول طرح ملی آکادمی‌های والیبال
زنگ ورزش در مدارس همچنان مورد بی‌توجهی قرار دارد؛ مگر آن‌که مدیر یا مربی ورزش مدرسه، خود علاقه‌مند به ورزش باشد و کار را به‌صورت جدی دنبال کند. از سوی دیگر، مسابقات دانش‌آموزی نیز ساختار منسجم و سیستماتیکی ندارند. به همین دلیل، در هر مدرسه معمولاً تنها چند بازیکن در رشته‌هایی مانند والیبال استعداد قابل‌توجهی دارند و در نهایت هر مدرسه شاید یک بازیکن آینده‌دار پرورش دهد.
در ایران، معمولاً در مسابقات کشوری تیم‌های منتخب استانی شرکت می‌کنند، در حالی‌که در سطح جهانی، این تیم‌های «قهرمان مدارس» هستند که در رقابت‌های دانش‌آموزی حضور می‌یابند. به عبارت دیگر، در کشورهای دیگر تیمی که از یک مدرسه خاص قهرمان شده، نماینده آن کشور در مسابقات جهانی است؛ اما در ایران معمولاً تیم‌های ملی یا منتخب استان‌ها به این رقابت‌ها اعزام می‌شوند.
این تفاوت از آنجا نشأت می‌گیرد که ممکن است در تیم قهرمان مدارس، همه بازیکنان از نظر فیزیکی یا فنی در سطح مطلوبی نباشند. به همین دلیل، به ندرت پیش می‌آید که بازیکنان تیم قهرمان دانش‌آموزی به رده‌های بالاتر راه یابند و معمولاً تیم‌های منتخب استان‌ها جای آنها را می‌گیرند. حتی اکنون نیز تیم والیبال زیر ۱۶ سال ایران در مسابقات جهانی دانش‌آموزی شرکت می‌کند.
در چنین شرایطی، فدراسیون والیبال با بهره‌گیری از تجربه نسل طلایی گذشته که بیشتر از میان بازیکنان پرورش‌یافته در کانون‌ها برآمده بودند «طرح ملی آکادمی‌های والیبال» را راه‌اندازی کرده است. هدف از این طرح، شناسایی و پرورش استعدادهای قدبلند و مستعد استان‌هاست تا پس از انتخاب، زیر نظر مربیان منتخب فدراسیون، آموزش‌های فنی و تکنیکی یکسانی ببینند.
این طرح در واقع یک تیر و دو نشان است؛ هم به رشد فنی بازیکنان استان‌ها کمک می‌کند و هم پشتوانه‌ای منسجم برای آینده والیبال کشور می‌سازد.
از دایی و سوریان تا مسی و رونالدو
گروه ورزشی / شاید باورش دشوار باشد، اما جرقه موفقیت بسیاری از قهرمانان بزرگ جهان از زنگ ورزش مدرسه زده شد. بسیاری از کارشناسان بر این باورند که اگر استعدادیابی علمی و استانداردی در مدارس انجام گیرد، می‌توان قهرمانان آینده را از همان دوران کودکی شناسایی کرد و پرورش داد.
بسیاری از سوپراستارهای ورزش جهان اولین گام‌های خود را در زمین‌های ساده مدارس برداشتند. به عنوان نمونه، مایکل جردن اسطوره فراموش‌نشدنی NBA، فعالیت خود را از دبیرستانی در کارولینای شمالی آغاز کرد. او در سال اول به دلیل عملکرد ضعیف از تیم بسکتبال مدرسه کنار گذاشته شد، اما با تلاش و پشتکار، دوباره به ترکیب تیم بازگشت و درخششی ماندگار از خود به جا گذاشت. کوین دورنت، دیگر ستاره NBA نیز اولین‌بار نبوغ خود را در تیم مدرسه‌اش نشان داد و خیلی زود به تیم‌های بزرگ بسکتبال آمریکا راه یافت.
در دنیای فوتبال نیز ستارگانی چون لیونل مسی و کریستیانو رونالدو اولین‌بار در تیم‌های مدارس خود در آرژانتین و پرتغال خوش درخشیدند و توجه استعدادیابان را جلب کردند. یوسین بولت، سریع‌ترین مرد جهان، موفقیتش را مدیون معلم ورزش مدرسه‌اش می‌داند؛ کسی که استعداد او را کشف کرد و مسیر درستی پیش پایش گذاشت. همچنین سرنا و ونوس ویلیامز، دو چهره ماندگار دنیای تنیس، از همین مسیر به دنیای حرفه‌ای پا گذاشتند. مایکل فلپس، پرافتخارترین شناگر تاریخ نیز اولین‌بار در مدرسه‌ای در بالتیمور شناسایی شد و پله‌های موفقیت را یکی پس از دیگری طی کرد.
در ایران نیز قهرمانانی چون علی دایی، هادی ساعی و حمید سوریان اولین نشانه‌های نبوغ خود را در زنگ ورزش مدارس بروز دادند؛ جایی که معلمان آگاه و دلسوز، با شناخت استعدادهای نهفته، زمینه‌ساز درخشش آنان در میادین ملی و جهانی شدند.
از مدرسه تا المپیک
فرخ حسابی / در کشورهای پیشرفته، ورزش دانش‌آموزی فقط زنگ تفریحی پرتحرک نیست، بلکه اولین گام در مسیر حرفه‌ای شدن ورزشکاران به‌شمار می‌رود.
در آمریکا، بیش از ۷.۵ میلیون دانش‌آموز دبیرستانی در لیگ‌های رسمی بین‌مدارس شرکت می‌کنند و هر سال حدود ۱۸۰ هزار ورزشکار از مدارس به تیم‌های دانشگاهی راه می‌یابند. از میان آنها، بسیاری بعدها به سطح جهانی می‌رسند.
در ژاپن، رقابت‌های ملی موسوم به کوشین در بیسبال دانش‌آموزی، یکی از پرتماشاگرترین رویدادهای تلویزیونی کشور است. سالانه بیش از ۴۰۰۰ تیم دبیرستانی در آن شرکت می‌کنند و ستارگانی چون شویی اوتانی، ستاره کنونی لیگ بیسبال آمریکا، از همین مسیر به قهرمانی رسیده‌اند. این مسابقات ترکیبی از آموزش فنی، انضباط و ارزش‌های فرهنگی ژاپنی‌اند که ورزش را ابزاری برای تربیت شخصیت می‌دانند.
در اروپا نیز مدل متفاوت اما مؤثری دنبال می‌شود. در آلمان، مدارس و باشگاه‌های محلی از سنین پایین همکاری نزدیکی دارند.
حدود ۶۰ درصد کودکان آلمانی زیر ۱۴ سال دست کم در یکی از باشگاه‌های ورزشی ثبت‌نام شده‌اند. نتیجه این ساختار منسجم را می‌توان در موفقیت‌های تیم‌های ملی، از فوتبال تا دوچرخه‌سواری مشاهده کرد. مانوئل نویر، دروازه‌بان مشهور آلمان، فعالیت ورزشی خود را از مدرسه و باشگاه محلی موسوم به «شالکه جوانان» آغاز کرد.این الگوها نشان می‌دهد که ورزش دانش‌آموزی در کشورهای توسعه‌یافته نه‌تنها زیربنای ورزش قهرمانی است، بلکه ابزاری برای سلامت اجتماعی و نظم فردی و همچنین عدالت در دسترسی به فرصت‌ها محسوب می‌شود. در واقع، جایی که سیستم آموزشی ورزش را جدی می‌گیرد، قهرمانان نه از روی شانس و جرقه بلکه از دل برنامه‌ریزی و سازماندهی ظهور می‌کنند.
رمضان:معلم ورزش متخصص در مدارس نداریم
پریسا غفاری/ کشف استعدادهای ورزشی در رده‌های پایه از مهم‌ترین موضوعات هر جامعه است؛ مقوله‌ای که می‌تواند مسیر رشد حرفه‌ای دانش‌آموزان را هموار کرده و آینده ورزش کشور را تضمین کند.
بهرام رمضان، رئیس انجمن بسکتبال دانش‌آموزی، در گفت‌وگو با خبرنگار «ایران» می‌گوید:«وزارت ورزش و جوانان به اهمیت برنامه‌های ورزشی در مدارس پی برده و آن را به‌عنوان درس اصلی در برنامه آموزشی گنجانده، اما این تنها یک گام اولیه است. در حال حاضر، مدارس فقط یک ساعت و ۱۰ دقیقه در هفته به ورزش اختصاص می‌دهند؛ مدارسی که نه زیرساخت ورزشی مناسب دارند و نه نیروهای انسانی باتجربه. متأسفانه تعداد این نیروها آن‌قدر اندک است که نه‌تنها در کلان‌شهرها بلکه در بسیاری از روستاها و مناطق کشور نیز از وجود آنها محروم هستیم. در واقع باید گفت مقوله زنگ ورزش در مدارس عملاً منتفی شده است.»
او درباره طرح «هدایت ورزشی» توضیح می‌دهد:«این طرح با هدف شناسایی استعدادهای ورزشی دانش‌آموزان و هدایت آنها به سمت رشته‌های مناسب طراحی شده است. در این طرح، رشته‌هایی مانند هندبال، بسکتبال، فوتبال، والیبال و تکواندو گنجانده شده‌اند. با این حال وقتی نیروی متخصص در مدارس وجود ندارد و طبق قانون، مربیان آزاد نیز مجوز آموزش در مدارس را ندارند، مسیر رشد این طرح به درستی طی نخواهد شد. متأسفانه اصلاً سرفصلی به نام نیروی انسانی در این برنامه‌ها تعریف نشده است.» رمضان در ادامه از اجرای طرح «شهید سلیمانی» توسط معاونت تربیت بدنی و تندرستی وزارت ورزش و جوانان خبر می‌دهد و می‌گوید:«هدف این طرح تجهیز مدارس، بویژه در مناطق محروم بود که تا حدودی هم اجرا شد. با وجود این ، وقتی در زنگ ورزش تنها دو توپ بسکتبال برای ۴۰ دانش‌آموز وجود دارد، چگونه می‌توان آموزش مؤثر ارائه داد؟ امیدوارم طرح توسعه سرانه ورزشی دانش‌آموزان هر چه زودتر تصویب و اجرا شود؛ هرچند بودجه قابل‌توجهی می‌طلبد، اما می‌تواند کل کشور را تحت پوشش قرار دهد.»
صائبی: زنگ ورزش جای تمرین ریاضی نیست
مهری رنجبر /حمیدرضا صائبی، سرپرست فدراسیون ورزش دانش‌آموزی، جدی نبودن زنگ ورزش در مدارس را قبول ندارد. او معتقد است حالا زنگ ورزش در مدارس زمینه‌ساز حضور دانش‌آموزان در بازی‌های آسیایی جوانان بحرین است: «همین بچه‌هایی که در بازی‌های آسیایی ۲۰۲۵ بحرین خوش درخشیدند، دانش‌آموز هستند. ما در مسابقات بین‌المللی قله‌سازی می‌کنیم، اتفاقی که به دانش‌آموزان نشان می‌دهد اگر قرار باشد در مسابقات بین‌المللی افتخارآفرین باشید باید در کف مدرسه ورزش کنید. این ذهنیت که زنگ ورزش مدارس جدی نیست و بچه‌ها در آن تنها راه می‌روند یا حتی این زنگ به درس‌های مهم‌تر مثل ریاضی اختصاص داده می‌شود، برای سنوات قبل است نه حالا.»
صائبی دو ساعت زنگ ورزش را برای نشاط کافی نمی‌داند: «ورزش دانش‌آموزی دو بخش دارد، بخشی که ساعت رسمی تربیت بدنی است و زنگ ورزش محسوب می‌شود که کفاف نشاط و شادی پویایی دانش‌آموزان را نمی‌دهد و آنها نیاز به ورزش در ساعت غیررسمی دارند.»
به گفته سرپرست فدراسیون دانش‌آموزی، بچه‌ها در زنگ ورزش مهارت‌های زیادی یاد می‌گیرند: «باید به مدارس سر بزنید و ببینید چه اتفاقات خوبی در یک‌سال اخیر افتاده است. بچه‌ها در زنگ ورزش مهارت‌های زیادی یاد می‌گیرند. ما حتی سامانه‌ای داریم که در آنجا می‌توانید ببینید که در چه مدرسه‌ای چه فعالیتی انجام می‌شود.»
به نظر صائبی ۱۱ هزار مجموعه ورزشی کانون‌های دانش‌آموزی، ورزشکاران رشته‌های مختلف را می‌سازند: «حدود ۲۰ هزار کانون ورزشی داریم که ۱۱ هزار مجموعه ورزشی را شامل می‌شود که همگی فعال هستند و دانش‌آموزان رشته‌های مختلف در آنها تمرین می‌کنند. فدراسیون دانش‌آموزی با شناسایی استعدادها آنها را به تیم‌های ملی هدایت می‌کند. البته کانون‌ها در رشته‌های آموزشگاهی مثل والیبال، بسکتبال و فوتبال کار می‌کنند.»
استعدادیابی در ۳۵۰ مدرسه تخصصی شنا
گروه ورزشی / رشته شنا به تازگی به فهرست رشته‌های مدال‌آور بازی‌های آسیایی جوانان اضافه شده است. اما آیا این رشته در ورزش دانش‌آموزی نیز جایگاه ویژه‌ای دارد؟ مرتضی محسنی، رئیس کمیته آموزش فدراسیون شنا، شیرجه و واترپلو در این‌باره به خبرنگار «ایران» می‌گوید:«با راه‌اندازی مدارس شنا در سراسر استان‌های کشور، فرآیند غربالگری استعدادها آغاز شده و مربیان نیز تحت آموزش‌های تخصصی با عنوان شناخت سیستم بدنی قرار گرفته‌اند. پس از گذراندن این دوره‌ها، مربیان به استان‌ها اعزام می‌شوند تا در مدارس شنا، استعدادهای برتر را شناسایی کنند.»
او در ادامه توضیح می‌دهد:«مربیان با استفاده از فناوری هوش مصنوعی، دوره‌های آموزشی طرح یک تا هفت را می‌گذرانند. این طرح به نوعی مشابه آموزش زبان فارسی در مدارس است؛ همان‌گونه که دانش‌آموزان از پایه اول تا پنجم ابتدایی فارسی می‌آموزند، در این طرح نیز آموزش شنا به صورت مرحله‌به‌مرحله ارائه می‌شود. با اجرای این برنامه توانستیم جامعه‌ای ۳۰ هزار نفری از میان ۳۵۰ مدرسه تخصصی شنا در کشور شکل دهیم.»
محسنی درباره کمبود فضاهای تخصصی شنا در مناطق محروم نیز بیان می‌کند:«از سوی وزارت ورزش و جوانان ابلاغیه‌ای با عنوان طرح زیر ۱۴ سال به هیأت‌های استانی ارسال شده است. بر اساس این طرح، رشته شنا به‌عنوان رشته‌ای مادر، برای تمام دانش‌آموزان علاقه‌مند در نظر گرفته شده و اغلب شهرها به استخر و مربیان آموزشی فدراسیون تجهیز شده‌اند تا مسیر استعدادپروری منحرف نشود. در چهارچوب همین طرح، حتی علاقه‌مندان روستایی نیز به شهرستان‌های نزدیک منتقل و ملزم به گذراندن دوره‌های آموزشی می‌شوند.»
انتهای پیام/