همصدایی اصلاحطلبان و پزشکیان در سیاست خارجی
محمد قوچانی، دبیر سیاسی حزب کارگزاران سازندگی در گفتوگو با ایران گفت: جلسهای که روز چهارشنبه در حضور رئیس جمهوری برگزار شد، از چند ویژگی بارز برخوردار بود. ویژگی اول، تکثری آشکار بود که به واسطه حضور نمایندگان جریانهای سیاسی اصلاحطلب، اصولگرا و مستقل به چشم میخورد تا جایی که همه جریانها نمایندگان خود را در این نشست میدیدند.
برخی از اصولگرایان ایرادهای مبناییتری نیز مطرح کردند؛ مثلاً دوستانی که حزب تمدن نوین اسلامی را تشکیل دادند و مدعی شدند ۵۰ هزار عضو دارند و بزرگترین حزب ایران هستند. خود اصولگرایان با تعجب به این ادعاها نگاه میکردند و برخی حتی دچار بحران شدهاند؛ به طوری که از تعبیر «ساقط شدن دولت سیزدهم قبل از سقوط هلیکوپتر» سخن گفتند.
این امر نشان میدهد اصولگرایان حتی از دولت رئیسی فاصله گرفته و از آن انتقاد میکنند. درباره نسبت اصلاحطلبان با دولت – که از صحبتهای اصولگرایان چنین برمیآید که شکاف عمیقی بین این دو بخش ایجاد شده است – باید گفت بیش از ۹۰ درصد سخنان چهرههای اصلاحطلب در حمایت از دولت بود. اصلاحطلبان صراحتاً اعلام کردند که از رأی به آقای پزشکیان پشیمان نیستند و معتقدند باید به دولت کمک کرد تا مردم احساس پیروزی کنند. به عنوان مثال، در نطق آقای محسن هاشمی رئیس شورای مرکزی حزب کارگزاران، مشکلات کلان دولت در حوزه حاکمیت بررسی شد و از رئیس جمهوری خواستند از روابط خوب خود با رهبر انقلاب برای حل مسائل استفاده بهتری ببرند؛ یعنی نظرات کارشناسی را به حضور رهبر انقلاب برسانند و با اراده بالاتری مشکلات را حل کنند. در این باره پیشنهادهای مشخصی نیز در این سخنان ارائه شد.
متأسفانه سیاست خارجی در سخنان حاضران تقریباً نادیده گرفته شد و تمرکز بر مسائل داخلی و اقتصادی بود. وقتی رئیس جمهوری از بحران ناترازیها، مشکلات اقتصادی و اداری سخن گفت و برنامههای دولت در زمینه مدرسهسازی، توسعه بهداشت، حملونقل و غیره را ارائه داد، یکی از حاضران (از اصلاحطلبان) خواست که دولت سایه تحریمها را از سر کشور بردارد. رئیس جمهوری هم توضیح دقیقی داد که این توضیح طبق روال یک سال گذشته بود. کما اینکه در جلسه مشابه با روزنامهنگاران، دکتر پزشکیان در پاسخ به مدیرمسئول روزنامه کیهان صراحتاً گفتند که راهی جز گفتوگو وجود ندارد، اما با تکیه بر توان داخلی و قدرت بازدارندگی نظامی.
به طور کلی آنچه در جنگ ۱۲ روزه رخ داد، خیانت به گفتوگو از سوی طرف غربی و صهیونیستی بود و طبیعی است که هیچ شروطی برای محدود کردن توان بازدارندگی ایران – نه از سوی رئیس جمهوری و نه اصلاحطلبان – پذیرفته نمیشود.
تأکید رئیس جمهوری بر این موضوع، اصولگرایان را به هیجان آورد و گمان کردند میتوانند دوقطبی بین اصلاحطلبان و رئیس جمهوری بسازند؛ در حالی که چنین دوگانهای وجود ندارد. با وجود دو ساعت و خردهای بحث، باب سیاست خارجی باز نشد و ما نتوانستیم آن را مطرح کنیم. موضع رئیس جمهوری معقول، منطقی، انسانی و شرافتمندانه بود که همه اصلاحطلبان از آن حمایت میکنند و خواهند کرد. بخشی از اصولگرایان البته به این دیدگاه باور دارند.
شاید در همین چهارچوب بتوان راهکارهایی یافت که به عزت و توسعه ایران – آرزوی مشترک همه ما – منجر شود. رئیس جمهوری میتواند در مشورت با صاحبان نظر، بر اساس سه الگوی مطرح (بازدارندگی موشکی، توان هستهای و حضور منطقهای ایران) راهکاری تدوین کند که هم عزت حفظ شود و هم از تداوم جنگ جلوگیری گردد. این جلسه باید فراتر از احزاب، با حضور کارشناسان سیاست خارجی تکرار شود تا راهکارهای عملی و پیشنهادهای عینی بحث شود.
برخلاف روایت اصولگرایان، هیچ اصلاحطلبی طرفدار غربگرایی نیست؛ همانگونه که شرقگرایی صرف را نمیپذیریم. دیدگاه ما تکیه بر منافع ملی است.
انتهای پیام/