وضعیت فرهنگی برخی ورزشگاه‌های ایران به مرز یک بحران جدی رسیده است؛ جایی که فضایی آکنده از توهین، پرتاب اشیا، شعارهای قومیتی، جنسیتی جای شور هیجانی سالم و حمایت سازنده از تیم را گرفته است. این محیط اغلب به محلی برای تخلیه خشم‌های انباشته اجتماعی تبدیل شده که هیچ ارتباطی با روح واقعی ورزش ندارد.
بداخلاقی و قانون‌گریزی در برخی ورزشگاه‌ها، امروز به دغدغه‌ای جدی برای اهالی ورزش و افکار عمومی تبدیل شده است. اتفاقات تلخی که شادی و نشاط ناشی از رقابت دو تیم ورزشی را تحت‌الشعاع قرار می‌دهد، به حدی که به ناهنجاری در ورزش بدل شده است.
رفتارهای ناهنجار در میادین ورزشی نه تنها بازتابی از ماجراجویی برخی تماشاگران قانون‌گریز در این عرصه است، بلکه نشان‌دهنده ضعف جدی در سیاست‌گذاری‌های انضباطی ورزش کشور نیز به شمار می‌آید. این طیف حداقلی بدون توجه به آثار مخرب رفتار خود، صرفاً به توهین و بی‌احترامی به حریف روی می‌آورند تا هیجانات کاذب خود را به این شکل تخلیه کنند؛ حال آنکه وجود قوانین متعدد انضباطی تاکنون نتوانسته بازدارندگی واقعی ایجاد کند.