حذف مشکوک فوقسنگینهای آماده ایران از دوئل جهانی!
بوی توطئه میآید؟
روز اختتامیه و رقابت دسته وزنی 110+کیلوگرم مسابقات وزنهبرداری قهرمانی بزرگسالان جهان، برخلاف پیشبینیهایی که حتی تا پیش از روی تخته رفتن علی داودی و آیت شریفی، دو نماینده کشورمان، وجود داشت، بدون تردید تلخترین و دردآورترین پایان را در سالهای اخیر رقم زد؛ پایانی که شاید بتوان آن را یکی از عجیبترین اتفاقات در رقابتهای معتبر بینالمللی دانست.
باور کنیم یا نه، اوت شدن (حذف) دو نماینده باتجربه و مدالدار کشورمان ــ در حالی که آنان امید اصلی کاروان وزنهبرداری ایران در مسابقات جهانی ۲۰۲۵ نروژ بودند ــ درست در روز رقابت، بودار و مشکوک به نظر میرسد!
چرا مصدومیت داودی پیش از مسابقه رسانهای نشد؟
برای کسب مدال طلا، شکستن رکوردهای جهانی و بازپسگیری عنوان «قویترین مرد جهان»، بهداد سلیمی (سرمربی تیم ملی) و سجاد انوشیروانی (رئیس فدراسیون وزنهبرداری) تا ساعات پایانی پیش از آغاز رقابت فوقسنگینها در مصاحبههای خود با روابط عمومی فدراسیون تأکید داشتند که وضعیت بدنی و رکوردی علی داودی «عالی و ایدهآل» است و او برای کسب مدال طلا و رکوردشکنی آماده است.
سلیمی حتی تا دقایقی پیش از مسابقه، در گفتوگویی تأکید کرده بود: «به امید خدا شانس قهرمانی تیمی را داریم. علی داودی بسیار آماده است. اما آیت متأسفانه قبل از اعزام از ناحیه پا دچار آسیبدیدگی شد. روند درمانیاش را پیش بردیم و اینجا شرایطش بهتر شده است. پیش از مسابقه، دکتر شیروانی او را معاینه میکند و اگر تشخیص بدهد که مسابقه ضرری ندارد، روی تخته میرود. همانطور که گفتم، علی داودی از نظر ذهنی و روانی در شرایط خوبی است و به مدال و رکوردشکنی او امیدواریم.»
این اظهارات سرمربی نشان میدهد که تا لحظاتی پیش از مسابقه، هیچکس در کادرفنی یا فدراسیون از مصدومیت احتمالی داودی سخنی به میان نیاورده بود و همگی او را در اوج آمادگی میدانستند.
حال سؤال این است، چه اتفاقی در فاصله کوتاهی تا آغاز رقابت رخ داد که ناگهان داودی «مصدوم» معرفی شد، شدت آسیبدیدگیاش برجسته و حذف او از رقابت بهعنوان امری طبیعی جلوه داده شد؟
اگر داودی واقعاً مصدوم بود، چرا مانند شریفی، سرمربی تیم ملی، رئیس فدراسیون یا روابط عمومی فدراسیون این موضوع را پیشتر اطلاعرسانی نکردند؟ چرا تا ثانیههای آخر، همگی مدعی بودند که داودی در بهترین شرایط ممکن است و برای کسب مدال طلا به میدان میرود؟ این ابهامات در کنار موارد مشابه گذشته که پیش از رقابتهای بزرگ گریبان وزنهبرداران مدالآور ما را گرفته، نشان میدهد که ماجرای حذف فوقسنگینهای ایران در جهانی نروژ، شاید پیچیدهتر از یک مصدومیت ساده باشد.
به یاد بیاوریم شاهین نصیرینیا در المپیک۲۰۰۰ سیدنی یا سعید علیحسینی در رقابتهای جهانی ۲۰۰۹ گویانگ را و آن تعلیق سنگین هشتسالهای که بر سر او آوار شد. در همه این موارد، اهرمهای فشار پشت پرده نقش مهمی در از بین رفتن شانس مدالهای ایران داشتند. بنابراین اینبار نیز نمیتوان بهسادگی از کنار چنین حذف عجیبی گذشت.
دلیل اعزام شریفی مصدوم به نروژ چه بود؟
نگاهی به وضعیت آیت شریفی، دیگر نماینده فوقسنگین ایران در نروژ، نشان میدهد که شرایط او حتی از داودی نیز مشکوکتر و عجیبتر بود.
گفته شد که شریفی برای «راحتتر وزنه زدن داودی» و کمک به فضای مسابقه با وجود مصدومیتش به نروژ اعزام شد؛ اما این توضیح نهتنها قانعکننده نیست، بلکه شک و تردیدها را بیشتر میکند.
او پیش از اعزام نیز تکلیفش مشخص بود. در جریان بازدید سرزده علینژاد (دبیرکل کمیته ملی المپیک) از اردوی تیم ملی، شریفی هنگام تمرین زیر وزنه ۲۶۱کیلوگرمی از ناحیه زانو و پا آسیب دید و زمینگیر شد. مصدومیتی که عملاً شانس او برای حضور مؤثر در رقابتها را از بین برد.
حال سؤال این است وقتی همه از وضعیت مصدومیت شریفی باخبر بودند و میدانستند او عملاً قادر به رقابت نیست، چرا با وجود کمبود بودجه و گرانی ارز، او را با هزینه سنگین به نروژ اعزام کردند؟ آیا صرفاً برای آن بود که در روز مسابقه، نقش «یدککش» یا «قربانی» را برای داودی ایفا کند؟
بازدید جلود تشریفاتی بود؟
روزی که محمد جلود، رئیس عراقی فدراسیون جهانی وزنهبرداری، به همراه اسحاق، رئیس بحرینی فدراسیون وزنهبرداری، در روزهای پایانی پیش از اعزام کاروان ایران به تهران آمدند، هشدار دادیم و پرسیدیم که حضور این دو مقام خارجی ــ که یکی از آنها(عراق) رقیب مستقیم وزنهبرداری ایران است و دیگری با در اختیار داشتن گورمیناسیان در تلاش است مدال فوقسنگین را حفظ کند ــ در خصوصیترین محل تمرین و اسکان ملیپوشان اعزامی به جهانی چه لزومی داشت؟
آیا آن بازدید صرفاً «تشریفاتی» بود یا فرصتی برای کسب اطلاعات دقیق از شرایط ورزشکاران ما، بهویژه فوقسنگینها؟ آن زمان، بسیاری از مسئولان از طرح این نگرانی دلخور شدند. اما امروز که سرنوشت فوقسنگینهای ایران در نروژ با حذف و مصدومیت رقم خورد و تیم ما از عنوان «قویترین مرد جهان» محروم ماند، شاید وقت آن است همان دغدغههای بهحق دیروز را با پوست، گوشت و استخوان درک کنند.
انتهای پیام/
باور کنیم یا نه، اوت شدن (حذف) دو نماینده باتجربه و مدالدار کشورمان ــ در حالی که آنان امید اصلی کاروان وزنهبرداری ایران در مسابقات جهانی ۲۰۲۵ نروژ بودند ــ درست در روز رقابت، بودار و مشکوک به نظر میرسد!
چرا مصدومیت داودی پیش از مسابقه رسانهای نشد؟
برای کسب مدال طلا، شکستن رکوردهای جهانی و بازپسگیری عنوان «قویترین مرد جهان»، بهداد سلیمی (سرمربی تیم ملی) و سجاد انوشیروانی (رئیس فدراسیون وزنهبرداری) تا ساعات پایانی پیش از آغاز رقابت فوقسنگینها در مصاحبههای خود با روابط عمومی فدراسیون تأکید داشتند که وضعیت بدنی و رکوردی علی داودی «عالی و ایدهآل» است و او برای کسب مدال طلا و رکوردشکنی آماده است.
سلیمی حتی تا دقایقی پیش از مسابقه، در گفتوگویی تأکید کرده بود: «به امید خدا شانس قهرمانی تیمی را داریم. علی داودی بسیار آماده است. اما آیت متأسفانه قبل از اعزام از ناحیه پا دچار آسیبدیدگی شد. روند درمانیاش را پیش بردیم و اینجا شرایطش بهتر شده است. پیش از مسابقه، دکتر شیروانی او را معاینه میکند و اگر تشخیص بدهد که مسابقه ضرری ندارد، روی تخته میرود. همانطور که گفتم، علی داودی از نظر ذهنی و روانی در شرایط خوبی است و به مدال و رکوردشکنی او امیدواریم.»
این اظهارات سرمربی نشان میدهد که تا لحظاتی پیش از مسابقه، هیچکس در کادرفنی یا فدراسیون از مصدومیت احتمالی داودی سخنی به میان نیاورده بود و همگی او را در اوج آمادگی میدانستند.
حال سؤال این است، چه اتفاقی در فاصله کوتاهی تا آغاز رقابت رخ داد که ناگهان داودی «مصدوم» معرفی شد، شدت آسیبدیدگیاش برجسته و حذف او از رقابت بهعنوان امری طبیعی جلوه داده شد؟
اگر داودی واقعاً مصدوم بود، چرا مانند شریفی، سرمربی تیم ملی، رئیس فدراسیون یا روابط عمومی فدراسیون این موضوع را پیشتر اطلاعرسانی نکردند؟ چرا تا ثانیههای آخر، همگی مدعی بودند که داودی در بهترین شرایط ممکن است و برای کسب مدال طلا به میدان میرود؟ این ابهامات در کنار موارد مشابه گذشته که پیش از رقابتهای بزرگ گریبان وزنهبرداران مدالآور ما را گرفته، نشان میدهد که ماجرای حذف فوقسنگینهای ایران در جهانی نروژ، شاید پیچیدهتر از یک مصدومیت ساده باشد.
به یاد بیاوریم شاهین نصیرینیا در المپیک۲۰۰۰ سیدنی یا سعید علیحسینی در رقابتهای جهانی ۲۰۰۹ گویانگ را و آن تعلیق سنگین هشتسالهای که بر سر او آوار شد. در همه این موارد، اهرمهای فشار پشت پرده نقش مهمی در از بین رفتن شانس مدالهای ایران داشتند. بنابراین اینبار نیز نمیتوان بهسادگی از کنار چنین حذف عجیبی گذشت.
دلیل اعزام شریفی مصدوم به نروژ چه بود؟
نگاهی به وضعیت آیت شریفی، دیگر نماینده فوقسنگین ایران در نروژ، نشان میدهد که شرایط او حتی از داودی نیز مشکوکتر و عجیبتر بود.
گفته شد که شریفی برای «راحتتر وزنه زدن داودی» و کمک به فضای مسابقه با وجود مصدومیتش به نروژ اعزام شد؛ اما این توضیح نهتنها قانعکننده نیست، بلکه شک و تردیدها را بیشتر میکند.
او پیش از اعزام نیز تکلیفش مشخص بود. در جریان بازدید سرزده علینژاد (دبیرکل کمیته ملی المپیک) از اردوی تیم ملی، شریفی هنگام تمرین زیر وزنه ۲۶۱کیلوگرمی از ناحیه زانو و پا آسیب دید و زمینگیر شد. مصدومیتی که عملاً شانس او برای حضور مؤثر در رقابتها را از بین برد.
حال سؤال این است وقتی همه از وضعیت مصدومیت شریفی باخبر بودند و میدانستند او عملاً قادر به رقابت نیست، چرا با وجود کمبود بودجه و گرانی ارز، او را با هزینه سنگین به نروژ اعزام کردند؟ آیا صرفاً برای آن بود که در روز مسابقه، نقش «یدککش» یا «قربانی» را برای داودی ایفا کند؟
بازدید جلود تشریفاتی بود؟
روزی که محمد جلود، رئیس عراقی فدراسیون جهانی وزنهبرداری، به همراه اسحاق، رئیس بحرینی فدراسیون وزنهبرداری، در روزهای پایانی پیش از اعزام کاروان ایران به تهران آمدند، هشدار دادیم و پرسیدیم که حضور این دو مقام خارجی ــ که یکی از آنها(عراق) رقیب مستقیم وزنهبرداری ایران است و دیگری با در اختیار داشتن گورمیناسیان در تلاش است مدال فوقسنگین را حفظ کند ــ در خصوصیترین محل تمرین و اسکان ملیپوشان اعزامی به جهانی چه لزومی داشت؟
آیا آن بازدید صرفاً «تشریفاتی» بود یا فرصتی برای کسب اطلاعات دقیق از شرایط ورزشکاران ما، بهویژه فوقسنگینها؟ آن زمان، بسیاری از مسئولان از طرح این نگرانی دلخور شدند. اما امروز که سرنوشت فوقسنگینهای ایران در نروژ با حذف و مصدومیت رقم خورد و تیم ما از عنوان «قویترین مرد جهان» محروم ماند، شاید وقت آن است همان دغدغههای بهحق دیروز را با پوست، گوشت و استخوان درک کنند.
انتهای پیام/