تقوایی و عشق فوتبال

ایران آنلاین:  تقوایی از آن دسته سینماگرانی بود که فوتبال را بخشی از فرهنگ مردمی می‌دانست؛ پدیده‌ای که زبان و رفتار اجتماعی مردم را شکل می‌دهد. روایت‌های او از روزگار طلایی فوتبال آبادان و ستارگانی چون پرویز دهداری، نوری خدایاری، عبدالرضا برزگری و ابراهیم قاسمپور، یادآور نگاهی انسان‌شناسانه به فوتبال است. او در گفت‌وگوهای خود، از فوتبال نه به‌عنوان سرگرمی، بلکه به‌مثابه یک روایت جمعی سخن می‌گفت؛ روایتی از تلاش، شکست، غیرت و پیروزی همان مؤلفه‌هایی که در سینمایش نیز تکرار می‌شوند.
 دوستان نزدیکش، بارها از «جنون فوتبالی» او گفته‌اند؛ جنونی که به تعبیر خودشان، همان‌قدر در گفت‌وگوهایش از فوتبال نمود داشت که در قاب‌های دقیق فیلم‌هایش. تقوایی در تحلیل بازی‌ها با همان نگاهی که کارگردانان به یک فیلم دارند، سخن می‌گفت؛ نگاهی که جزئیات را می‌دید، حرکت را معنا می‌کرد و ریتم را می‌فهمید.
 تقوایی در یکی از معدود مصاحبه‌های فوتبالی خود روایتی متفاوت از فوتبال و زندگی را به زبان می‌آورد: «فوتبال هم مثل زندگی یک مبارزه است؛ نباید ترسید و باید تا لحظه‌ آخر جنگید.» این جمله، عصاره‌ جهان‌بینی اوست؛ در میدان فوتبال. 
 تا واپسین روزهای عمر، عشق به فوتبال در وجودش زنده ماند. او تماشای بازی‌ها در ورزشگاه آزادی، بویژه دیدار نفت آبادان با یکی از دو تیم بزرگ پایتخت را آرزویی شخصی می‌دانست؛ آرزویی که هرچند تحقق نیافت، اما در حافظه‌ فوتبالی‌ها جاودانه ماند.  ناصر تقوایی تنها خالق تصاویر ماندگار نبود؛ او میان دو جهان سینما و فوتبال پلی زد که از جنس شور و درک زیبایی بود.