«ایران» بررسی کرد؛
«خون می‌چكد هنوز»؛ روایت زندگی داستایفسکی با نثری شاعرانه، پراكنده و جمله‌های نفسگیر اما صمیمی
پائولو نُری با نثری شاعرانه، پراكنده و جمله‌های طولانی و نفسگیر اما صمیمی، زندگی داستایفسكی را روایت می‌كند؛ نه در مقام یك بیوگرافی‌نویس سرد، بلكه چون شاگردی كه هنوز زخم اولین خوانش را بر تن دارد.
گروه کتاب - ایران آنلاین: «خون می‌چكد هنوز/ Sanguina ancora» اولین بار در آوریل ۲۰۲۱ توسط انتشارات «موندادوری/Mondadori» در ایتالیا منتشر شد و همان سال توانست به فینال جایزه معتبر Premio Campiello راه پیدا كند. در این كتاب نویسنده تنها به شرح زندگی داستایفسكی بسنده نكرده، بلكه پاره‌هایی از زندگی شخصی خودش را نیز با خوانندگان در میان می‌گذارد و به خلق‌وخو، زیست و سبك نوشتاری دیگر نویسندگان و شعرای قرن نوزدهم روس مانند گوگول، پوشكین و تالستوی نیز گریزهایی می‌زند.
پائولو نُری با نثری شاعرانه، پراكنده و جمله‌های طولانی و نفسگیر اما صمیمی، زندگی داستایفسكی را روایت می‌كند؛ نه در مقام یك بیوگرافی‌نویس سرد، بلكه چون شاگردی كه هنوز زخم اولین خوانش را بر تن دارد. او داستایفسكی را نه در دانشگاه یا كلاس ادبیات، بلكه در تنهایی و اضطراب نوجوانی كشف كرد. تجربه خواندن را برای او نمی‌توان از تجربه زیستن جدا كرد. از این‌رو، «خون می‌چكد هنوز» فقط كتابی درباره داستایفسكی نیست، بلكه كتابی درباره زندگی‌كردن با یك نویسنده است؛ كتابی درباره خوانده‌شدن، زخم‌خوردن و باز اندیشیدن در طول سالیان.
او روایتش را از اولین مواجهه‌اش با داستایفسكی آغاز می‌كند؛ زمانی كه نوجوانی پانزده ساله بود و «جنایت و مكافات» را در دست گرفت و چنان كه خودش می‌گوید دیگر از این نویسنده رهایی نیافت: «به خوبی به یاد دارم كه انگار آن چیزی كه در دستم بود، كتابی كه صد و دوازده سال پیش با سه هزار كیلومتر فاصله از من به چاپ رسیده بود، مرا طوری زخمی كرده بود كه خون‌ریزی‌اش به آسانی بند نمی‌آمد. احساسم درست بود. همچنان خون می‌چكد، خون می‌چكد هنوز.»
* متن کامل این گزارش را اینجا بخوانید.
انتهای پیام/