پس از سال‌ها تنش، اخراج و محدودیت در فضای دانشگاهی کشور، انتخابات ریاست‌جمهوری ۱۴۰۳ نقطه عطفی در سیاست‌های علمی و آموزشی ایران رقم زد. با روی کار آمدن دولت وفاق ملی، وزارت علوم مأموریت خود را با دو هدف آغاز کرد: بازگرداندن اساتید نخبه‌ای که به دلایل غیرعلمی کنار گذاشته شده بودند و فراهم‌سازی شرایط بازگشت دانشجویانی که به‌واسطه فعالیت‌های اجتماعی یا فرهنگی از دانشگاه دور مانده بودند.
در دولت چهاردهم در دانشگاه چه خبر است؟ یک پاسخ به این سؤال این است که در دولت چهاردهم اخبار خاصی درباره دانشگاه شنیده نمی‌شود.
با وجود تأکید سیاست‌های کلی نظام قانونگذاری بر حفظ اهداف دولت در لوایح، تغییرات گسترده مجلس در لایحه اصلاح قانون مشاغل حساس و تسری آن به حوزه جذب هیأت علمی، موجب محرومیت نخبگان دوتابعیتی از فعالیت‌های علمی و مدیریتی شده است؛ موضوعی که از سوی مسئولان دولتی و فرهنگی به عنوان «خودتحریمی» مورد انتقاد قرار گرفته است.
وزیر علوم، تحقیقات و فناوری با اشاره به بازگشت تمام دانشجویان محروم شده از تحصیل بنا به دلایلی نظیر اتفاقات سال ۱۴۰۱، تاکید کرد که اگر دانشجویی فکر می‌کند مشمول این فرآیند بازنگری می‌شده است؛ اما همچنان از تحصیل محروم است؛ حتما به سازمان دانشجویان مراجعه کند.