سیستم کنونی تأمین آرد و نان، که با قیمت‌گذاری دستوری و یارانه‌های کلان اداره می‌شود، نه تنها به ثبات قیمت و کیفیت منجر نشده، بلکه چرخه‌ای از زیان تولیدکنندگان، هدررفت منابع ملی، کاهش کیفیت گندم و نان، و حتی قاچاق را به وجود آورده است.
بررسی‌های میدانی و تحلیل دیدگاه کارشناسان نشان می‌دهد که برای مهار بحران هدررفت نان، باید عزم و هماهنگی فرابخشی در قالب اجرای هم‌زمان چند راهبرد کلیدی شکل گیرد.
افزایش سرسام‌آور هزینه‌های تولید، نانوایان را در میانه دوگانگی دشواری قرار داده است؛ از یک سو با قیمت‌های مصوب دولت ضرر می‌دهند و از سوی دیگر، افزایش غیرقانونی قیمت، نارضایتی مردم را به دنبال دارد. این در حالی است که به گفته فعالان این صنف، قیمت نان هیچ تناسبی با هزینه‌های واقعی آن ندارد.
نان بیش از آنکه یک کالای اقتصادی محسوب شود، یک مسأله فرهنگی و اجتماعی است. حل مشکل کیفیت نان تنها با همکاری دولت، نانوا‌ها و مردم ممکن خواهد بود و تا زمانی که این سه ضلع مثلث با هم هماهنگ نشوند، نان ایرانی همچنان بی‌‌کیفیت باقی خواهد ماند. از سوی دیگر سیاست‌‌های یارانه‌ای دولت اگر چه نان را ارزان در اختیار مردم قرار داده، اما امروزه به عاملی برای کاهش کیفیت تبدیل شده است.
نان به عنوان قوت غالب مردم ایران، در سال‌های اخیر با کاهش چشمگیر کیفیت مواجه شده است. به گفته کارشناسان، این معضل ریشه در زنجیره‌ای از مشکلات دارد که از مزرعه گندم شروع شده و تا تنور نانوایی و حتی سلیقه مصرف‌کننده ادامه می‌یابد. بررسی عوامل اقتصادی، فرهنگی و نظارتی، تصویر روشنی از این بحران ملی ترسیم می‌کند.
فرماندار تهران با اشاره به شناسایی واحدهای نانوایی متخلف در پایتخت، گفت: از واحدهای نانوایی توقع داریم که با توجه به نرخ تعیین شده عمل کنند و مسائل را رعایت کنند؛ در غیر این صورت حتماً با آن‌ها برخورد قانونی صورت خواهد گرفت.