تفاوت ترویج ناامیدی و بیان حقیقت

توسط یکی از کاندیداهای قدرتمند گفته شده، رسانه ما در آستانه انتخابات اسفند فدراسیون فوتبال، امید را از جامعه فوتبال گرفته است.
این بدترین حمله‌ای بود که می‌شد به رسانه انجام داد. رسانه ما اگر حرفی می‌زند، اگر انتقادی می‌کند، اگر ایرادی می‌گیرد، برای راستی قامت ورزش است. رسانه ما اگر چاله و چاهی مقابل ورزش می‌بیند، بلافاصله فریاد می‌زند چون می‌خواهد همه چیز در ورزش، مترقی و متعالی باشد.
این چه عدالتی است که شمای مدیر به دلیل سوءمدیریت‌تان برای ایجاد نارسایی و نقص و مشکل در ورزش بازخواست نشوید و من رسانه به دلیل بیان ایرادها و مشکلاتی که شما ساخته‌اید، سیاه‌بین شوم و ترویج‌کننده یأس؟
من رسانه اگر کسری و مشکلی می‌بینم و می‌گویم، اول باید دید آن کسری هست یا نیست و اگر هست، به دلیل فقر مدیریت یا سوءمدیریت یا بی‌تدبیری کدام مدیر بوده. بعد، باید برویم سراغ مدیری که با مدیریتش چنین دسته گلی به آب داده. اول او باید بازخواست شود. اگر فریادهای گرگ آمد من، مانند فریادهای چوپان دروغگو بود، حق دارید گردن مرا بزنید. اما اگر حرفم راست بود، چه؟ اگر عیبی وجود داشت، اگر فاجعه‌ای به وجود آمده بود، اگر پولی از جیب مردم بابت سوءمدیریت، نابود شده بود؛ آن وقت تکلیف چیست؟
ما به عنوان رسانه، موظفیم نقش آینه بودنمان را حفظ کنیم. موظفیم همه حقیقت را درست همان‌طور که هست، به مردم منعکس کنیم. اگر بن‌بستی وجود دارد، سراغ معمارانی بروید که این دیوار را ساخته‌اند. من رسانه، فقط حقیقت را روایت می‌کنم. اگر افرادی هستند که حقیقت ورزش ما را تلخ کرده‌اند، گناه من نیست.
انتهای پیام/