«خانواده ووردالاک» بیش از یک یادگار تاریخی است؛ آینه‌ای است برای اضطراب‌های امروزی. تالستوی، بدون اینکه بداند، داستانی نوشت که در سال ۲۰۲۵، با فیلم‌های جدید و بحث‌های برخط، زنده مانده است.
طه‌حسین فراهانی گفت: «الماسی به بزرگی هتل ریتز» با لحن افسانه‌ای و پایان تأمل‌برانگیز، خوانندگان را به چالش کشید تا درباره ارزش‌های خود بیندیشند. این داستان هشداری است درباره خطرات ثروت بی‌حد و وسوسه‌های مادی‌گرایی.
در جهانی که خون‌آشام‌ها از صفحه‌های کتاب به پرده‌های سینما و حتی طنزهای شبکه‌های اجتماعی کوچ کرده‌اند، یک داستان کلاسیک از قرن نوزدهم می‌تواند یادآوری تازه‌ای از ریشه‌های این گونه ادبی باشد.
فرانسیس اسکات فیتزجرالد، یکی از برجسته‌ترین نویسندگان قرن بیستم آمریکا و صدای نسل عصر جَز است. دورانی که در دهه ۱۹۲۰ موسیقی جَز در آن رونق پیدا کرد و چنان با فرهنگ آمریکا عجین شد.
دانشگاه در ایران معاصر کارکرد ویژه و بنیادینی در نوسازی و توسعه جامعه داشته است. این نقش در میان دیگر نهادها جایگاه بی‌رقیبی به دانشگاه بخشیده است. شاید به دلیل همین جایگاه ویژه، نیازمند استقلال تام در همه ابعاد است.
از نظر بسیاری از نظریه‌پردازان تئاتر، آثار یوجین اونیل نشانگر بلوغ تئاتر آمریکاست. بین سال‌های ۱۹۱۶ تا ۱۹۴۶، سی‌وپنج نمایشنامه از او اجرا شد.
در سالروز درگذشت یوجین اونیل(۱۸۸۸ –۱۹۵۳)، نویسنده‌ای که نمایشنامه‌نویسی آمریکا را از مضامین سرگرم‌کننده به قلمرویی جدی، اجتماعی و روان‌کاوانه کشاند، بازخوانی آثارش ضرورتی تازه می‌یابد؛ نویسنده‌ای که ستون بنیادین ادبیات نمایشی مدرن آمریکا به‌شمار می‌رود.
کمرون کراس گفت: شیفتگی من به ادبیات فارسی بر می‌گردد به سال‌های نوجوانی، زمانی که به طور کلی علاقه‌مند به مطالعات زبان و تاریخ جهان شده بودم.
یکی از آثار سلوریو خاطرات و خودزندگی‌نامه‌‌اش با عنوان «آینه‌های شکسته/ Ese montón de espejos rotos» در سال ۲۰۲۵ است؛ بازتابی از یک عمر مطالعه، تدریس و نوشتن که خودش آن را «تجمل بی‌فایده اما شگفت‌انگیز» ادبیات توصیف کرده است.
آدریانا ساندوال، نویسنده مشهور اسپانیایی، در مجله Persee.fr به نقد رمان «عشق به خویشتن/ Amor Propio»؛ انتشار سال ۱۹۹۲ پرداخته است.
گونسالو ادموندو سلوریو، نویسنده‌ای برجسته و تأثیرگذار، خالق رمان‌های مهمی همچون «و بگذار زمین در مرکز خود بلرزد/ Y retiemble en sus centros la tierra» (۱۹۹۹) و «دروغ‌های حافظه/ Mentideros de la memoria» (۲۰۲۲) است.
نامش شاید برای بسیاری از ما ایرانیان آشنا نباشد، اما وقتی هیأت داوران، برنده جایزه میگل دِ سروانتس ۲۰۲۵ را اعلام کردند رضایت اسپانیایی‌زبان‌ها را به دنبال داشت؛ چرا که این نشان ادبی به گونسالو سلوریو (Gonzalo Celorio) نویسنده مکزیکی رسید.
کتاب «خزان خودکامگان در کشورهای پساکمونیستی» اثری تحلیلی درباره فرآیندهای انتخاباتی در کشورهای پساکمونیستی است که می‌کوشد بی‌طرفی علمی را حفظ کند و خود را از اهداف سیاسی دور نگه دارد.
شارون ال. ولچیک/ Sharon L. Wolchik جایگاهی ویژه در ادبیات علمی مربوط به‌گذار دموکراتیک و سیاست پساکمونیستی دارد.
در میان پژوهشگران سیاست تطبیقی در دهه‌های اخیر، نام والری جین بانس/Valerie Jane Bunce همواره در کنار مطالعات مهم درباره فروپاشی نظام‌های سوسیالیستی، تکوین دولت‌های جدید و چرخه‌های گذار سیاسی در اروپای شرقی و اوراسیا مطرح می‌شود.
تغییر در عرصه سیاست همواره وابسته به منازعات خشونت‌آمیز، جنگ‌ها و انقلاب‌ها نبوده است، بلکه در تجربه کشورهای مختلف جهان لحظاتی وجود دارد که روندهای آرام و رسمی نظیر برگزاری انتخابات سبب ایجاد تغییرات بزرگ شده‌اند.
فرناز خطیبی جعفری به «ایران» گفت: رمان «هیرو» از دل یک تجربه عاطفی و زیسته بیرون آمد. تجربه‌ای که در آن، زبان برای بیان آنچه درونم می‌گذشت، دیگر کافی نبود، یا شاید کارایی نداشت.
کارلوس فوئنتس نویسنده‌ای است که توانسته از سرچشمه‌های ادوار گوناگون فرهنگ سیراب شود، در فرهنگ و ادبیات ملت‌های بسیار کندوکاو کند و از هر یک خوشه‌ها برگیرد.
کارلوس فوئنتس نویسنده‌ای است که توانسته از سرچشمه‌های ادوار گوناگون فرهنگ سیراب شود، در فرهنگ و ادبیات ملت‌های بسیار کندوکاو کند و از هر یک خوشه‌ها برگیرد. با این همه و به‌رغم فرارفتن از مرزهای ملی و منطقه‌ای، نویسنده‌ای عمیقاً مکزیکی-آمریکای لاتینی باقی مانده است.